Chapter Fifty-Nine,

Elise's pov

Ik knipper even met mijn ogen tot ik aan het licht ben gewend. Ik keek om me heen maar zag niemand. Harry was nergens te bekennen. Ik deed een paar stappen en draaide me om. 'Fijn.' zeg ik droog. Het was te mooi om waar te zijn. Ik hoor nog een scherp geluid en draai me geschrokken om. 'Harry...' Hij schraapt zijn keel en haalt diep adem. 'Dit is voor jou.' Hij slaat een akkoord aan op zijn gitaar. Het klonk bekend. Hij had het eerder voorgespeeld. Hij begint te zingen. "I know I hurt you. I know cost you pain. But when I tell you I love you, please believe me, I really do. Now I'm all alone at the street, screaming for you to come back. Will you please come back. I promise I won't hurt you no more, I promise to love you more, but that will be hard, 'cause you're the one I love the most."Hij slaat nog een paar akkoorden aan. "Please. Just believe me, please forgive me." Ik voel een traan lopen en hij slaat een laatste akkoord aan. Hij zet na een paar seconden zijn gitaar weg en loopt naar me toe. 'Will you forgive me?' 'Maybe.' antwoord ik met een halve glimlach. Hij glimlacht en drukt zijn lippen zacht op die van mij en ik doe mijn armen om zijn nek. 'Harry, ' begin ik zacht. 'Wat is er?' vraag hij snel. 'Dat liedje...' verder vragen hoefde niet. 'Ik heb het geschreven in het ziekenhuis, nadat ik met mijn moeder had gepraat. Lisanne zei dat het moeilijk werd om het goed te maken. Maya zei hetzelfde.' 'Ze hadden gelijk. Maar het geeft niet. Dat is nu voorbij. Ik hou van je. Ik laat niets meer tussen ons komen. Niet eens onze ouders.' Hij drukt een kusje op mijn wang en pakt mijn hand. We lopen het gebouw uit. Stil, maar met een goed gevoel.