~002 Fabienne
Fabienne
Toen ik na een half uur eindelijk mijn kleding had uitgezocht, het had aangetrokken en mijn make-up had gedaan, liep ik naar beneden om mijn spullen te gaan pakken. Ik stopte mijn buskaart, portemonnee, nagelvijl, camouflagestick, handcrème, Latijn boeken om die dag ondertussen nog te gaan leren -al wist ik al dat daar niets zou van komen- en eten in mijn tas. Ik was de dag ervoor nog naar de supermarkt gegaan om yoghurt gummies te halen. Die snoepjes waren gewoonweg verslavend. Maar ik kon ze nu nergens vinden. “Mam, weet jij waar mijn yoghurt gummies zijn” vroeg ik vervolgens “Nee, ik weet niet waar jij je eigen rommel laat, ga anders maar zonder weg” antwoordde mijn moeder daarop. Ik keek op de klok en zag dat het al kwart voor elf was, over een kwartier zou ik dus naar de bus moeten gaan lopen. “Oke, mam, maar zou jij wel nog wat brood voor me willen smeren” vroeg ik, omdat ik wist dat ik anders enorme honger zou gaan krijgen. “Natuurlijk, wat wil je er op” “ehm, doe maar chocopasta” en ik ging vervolgens weer naar boven om mijn Latijn boeken te pakken, omdat ik eigenlijk vandaag de toets zou hebben, maar omdat mijn zo aardig waren om me ziek te melden, moest ik heb voor morgen gaan leren. Ik stopte deze boeken ook in mijn tas. Vervolgens pakte ik mijn schoenen -die volgeschreven stond met teksten die zeiden: “I love you, xxx” of “Edammers ownen”- en daarna liep ik naar de wc om ze daar aan te gaan trekken. Het is een vreemde gewoonte van mij om dat te doen, maar ik vind dat het een van de dingen is die mij, mij maakt. Nadat ik mijn schoenen had aangedaan en mijn jas ook, liep ik de woonkamer in om iedereen gedag te gaan wensen en mijn tas te pakken. Nadat ik dat had gedaan liep ik het huis uit en pakte mijn oortjes, om voor de rest van de reis muziek te gaan luisteren. Het eerste liedje dat langskwam was natuurlijk What makes you beautiful van de groep die ik gewoon over een aantal uur gezien zou hebben. Die gedachte maakte me nog vrolijker en zacht meezingend liep ik verder. Eenmaal op het busstation aangekomen zag ik dat de bus er nog niet was en ging daarom op een bankje zitten. Ik keek een beetje om me heen en zag zoals gewoonlijk een zo’n beetje dezelfde mensen als die ik altijd zag. Na een kleine 5 minuten was de bus er. Ik liep naar de goede busbaan toe, stapte in en ging vervolgens ergens bij een raam zitten. Nog steeds was ik zacht aan het zingen en ik hoopte maar dat niemand er last van zou hebben. Gelukkig zaten er niet zo veel mensen in de bus, omdat het geen spits was. Achter me zat een vrouw helemaal in paniek te bellen, omdat ze de bloemen die ze mee had moeten nemen vergeten was, tenminste ik dacht dat, dat het was.
Ik voelde mijn iPhone trillen en zag dat ik een sms’je van een vriendin had gehad, waarin stond dat ze me vandaag veel plezier wenste. Na nog ongeveer een half uur in de bus gezeten hebben, moest ik uit stappen en eerlijk gezegd was ik daar heel erg blij mee, want ik voelde dat ik misselijk ging worden aangezien ik altijd hele erge last van wagenziekte heb. Ik pakte mijn iPhone en probeerde Robin te bellen om te vragen of de trein die zij en Sanne moesten hebben al was aangekomen, maar ik kreeg de voicemail. Ik belde Lianne vervolgens die wel opnam, maar haar trein was nog niet aangekomen. Uiteindelijk liep ik maar naar de Starbucks toe, omdat we daar hadden afgesproken en wachtte totdat Sanne, Robin en Lianne er waren.
Reageer (8)
Ik ben ook enorm wagenziek:O
1 decennium geledenMe likey!!!
xx
dude's ga verder i love it
1 decennium geledenLoves this story! x
1 decennium geleden<'3.
1 decennium geledenMe loves this story, snel verder schatjesxxxxx
1 decennium geleden