I'm the Cousin of Caspian 26

Terwijl Loos achter zijn oom aan draafde, keek hij nog even achterom naar zijn vriend. Nathan hoopte vurig dat hij hem niet in de problemen had gebracht. Hij voelde zich totaal ongewenst. Het enig wat hij kon, was zijn vriend moeilijkheden bezorgen en voor de rest deed hij niets. Machteloos gooide hij de stenen waar hij zo even nog mee aan het jongleren was in het water. Hij wilde naar huis, hier was hij toch niet van nut. En die akelige vrouw met haar vreemde opdracht kon hem gestolen worden. Wat kon het hem schelen dat hij een koningszoon zou moeten zijn? Hij was zelfs als totaal niemand al een mislukkeling.
De kringen in het water deinde uit en uit. In het midden tussen de plaatsen waar de stenen het wateroppervlak geraakt hadden versmolten ze of verbogen en namen vreemde vormen aan. Door het invallend zonlicht kreeg het allemaal een geel oranje tint. Geschrokken deinsde Nathan achteruit. Hij had iets gezien dat onmogelijk het werk kon zijn van het water. Hij had een soort gezicht gezien, het was niet van een mens geweest en ook niet van een dier dat hij kende. Het was omgeven geweest door haren van goud en de donkerbruine ogen hadden dwars door hem heen gestaard. Het was doodeng. Zonder nadenken draaide hij zich om en rende terug naar het kasteel. Nog liever Loos’ norse oom dan een seconde langer op die plek te blijven!