The Second Lesson.

Ik liep naar een tafeltje recht voor de leraar. De meisjes achter mij giechelde heel hard. Ik keek naast me, waar is Angelique? Ik keek in de klas, ze stond te praten met een paar van de meisjes van het groepje waar ze naar keek. Een paar jongens liepen naar de meisjes achter mij, en die begonnen nog luider te giechelen. Ik pakte snel mijn boek en een schrift en mijn etui zodra de leraar luid kuchte. 'ALS IEDEREEN ZICH NU NAAR ZIJN PLAATS ZOU WILLEN BEVINDEN ZOU DAT ZEER FIJN ZIJN'. Iedereen was heel even stil, en toen begon er weer geroezemoes te ontstaan. De leraar keek me aan met zijn blauwe ogen. Ik probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken, maar dat maakte hem alleen maar boos. 'EN NU ALLEMAAL ZITTEN ANDERS KUNNEN JULLIE METEEN NAAR JULLIE AFDELINGSLEIDER!!!' iedereen werd meteen heel stil en liep snel naar hun plek. Zo te zien was Angelique aan het twijfelen of ze bij de meiden wilde zitten of bij mij. Ze zei snel wat tegen de meiden en liep toen snel naar de lege plek naast mij en lachte aardig en zei 'Sorry'. Ik haalde mijn schouders op en keek de leraar aan. 'Maakt niet uit joh'.
De leraar startte een saai praatje over allerlei saaie dingen waar ik niks van snapte. De bel ging eindelijk na een superlang uur. 'Wat hebben we nu?' vroeg Angelique. 'Ehm..'Ik probeerde het me te herinneren..'Volgens mij Spaans in 113' 'Okee laten we gaan' We liepen snel naar beneden de trappen af en Angelique begon te praten over wat de leraar maatschappij had gezegd. Ze begon een praatje over allerlei religies... Ik zei gewoon een paar keer 'Uhu, ja , tuurlijk, dat snapte ik niet, okee'. Ik voelde me echt zo stom. We liepen het lokaal binnen en toen kwam er een vrouw binnen met een kort rokje, een blousje en een knotje. Je zou haar zo aanzien voor een advocaat. 'Hallo allemaal!' zei ze met een vrolijke stem. 'Hallo' Klonk er zachtjes. Ik was eigelijk de enige die opgewekt 'HALLOOO!' zei. Ik hoorde hard gelach achter me en naast me (Angelique deed ook mee). Ik keek haar heel even boos aan, en toen stopte ze. We hadden de hele les besteed aan het gebruik van het woord 'hun'. Toen de bel ging wilde ik naar de deur van het lokaal lopen, maar de lerares riep me na. 'Zie je zo' zei ik snel tegen Angelique. Angelique knikte en nam een sprintje naar de aula. Ik ging bij het bord staan en pakte een stift en begon te tekenen terwijl de lerares nog bezig was de andere leerlingen de klas uit te werken. Ik maakte een hondje. Ik hoorde haar hakjes snel naar me toe lopen. Ik voelde haar ogen in mijn nek boren. Er hing een onaangename stilte. 'Ja?' vroeg ik na een tijdje. 'Gaat het wel?' vroeg ze extreem bezorgt. Ik voelde me heel onaangenaam en haalde de hond weg van het bord. 'Jahoor, ze maken maar grapjes' Ik lachte heel nep en keek toen snel naar de half weggeveegde hond. 'Als er wat is moet je het wel tegen iemand zeggen bijvoorbeeld tegen je mentor' Dat maak ik zelf wel uit dacht ik. 'Er is niks mevrouw' ik keek haar heel indringend aan 'Echt niets!' loog ik. 'Okee, als jij het zegt.' Het bleef weer stil, en toen pakte ik mijn tas op en liep snel naar de deur. Ik liep de gang uit en naar beneden op weg naar de aula toen ik Angelique bij de wc zag staan. Ik liep op haar af. 'Hoi, kom je mee naar de aula? Ik heb lekkere cakejes meegenomen van huis' Ze draaide zich om naar mij en liep met mij mee naar een van de tafeltjes waar je kan zitten. We gingen zitten en hadden de hele pauze gepraat over onze oude scholen en waar we vandaan komen.Na de pauze hadden we nog 2 lesuren , gym. Angelique en ik zaten samen in een groepje met hockey met nog een paar jongens en een paar meisjes van het groepje (Ze heten trouwens Brenda en Lotte). We deden niet echt veel alleen praten omdat ik gewoon niet van gym houd, en ik ben stijf Na gym liepen we terug naar de kleedkamer, hebben we ons omgekleed en gingen we naar mijn kluisje. 'Vandaag was wel okee hé Alis?' 'ja, wel redelijk, ik snap nog steeds niks van maatschappij' Ik trachtte ondertussen al mijn boeken in mijn tas te proppen en het lukte niet echt. Angelique keek weer snel en schichtig om zich heen en fluisterde nog net verstaanbaar:'Als je wilt zal ik dat binnenkort uitleggen.' Ik dacht even na, waarom deed ze zo mysterieus? 'Ang?' 'Ja?' 'Waarom zeg je telkens als je wat zacht het heel zacht en raar en mysterieus? net of je iets te verbergen hebt?' Ik was heel nieuwschierig, Angelique bleef me een tijdje verbaast aankijken. 'Hoezo?' 'Telkens als je wat wil zeggen over huiswerk of over jezelf ga je om je heen kijken en heel zacht praten.' Ik denk dat ik die vraag niet had moeten stellen, want als ik het zo zei, klonk het heel raar uit mijn mond. Angelique stond een tijdje roerloos stil, en zei toen iets te luid zodat meerdere mensen opkeken in de gang 'Dat maakt niet uit!' Ik was een beetje geschrokken en nam mezelf voor er niet verder over door te zeuren.Ik mompelde snel een 'Sorry.' Alvorens ik weer verder ging met het inpakken van mijn tas. Toen mijn boeken er eindelijk inzaten, liepen we samen naar de fietsenstalling waar we afscheid namen en Angelique fietste weg. Ik liep naar de weg waar mijn moeder mij zou ophalen. Het duurde nog geen 2 minuten of mijn moeder kwam al aanrijden.