Part 50

~Melody Hope Turner

Enkele dagen later mocht ik eindelijk uit het ziekenhuis. Lichamelijk voelde ik me stukken beter, maar vanbinnen ging het van kwaad naar erger. Nog steeds was er geen spoor van Anaïs en Zayn gevonden. De politie vermoedde dat ze naar het buitenland waren getrokken. Het geregel met de 'flikken' van andere landen duurde echter enorm lang waardoor daar nog geen actie ondernomen werd. Zelf wouden we 'superheld' spelen en Zayn gaan redden, maar we wisten gewoon niet waar te beginnen en wat te doen.
Nu zat ik op de zetel bij Liam en Chelsea. Chelsea had zich op zijn schoot gezet. Ze verborg haar hoofd in zijn nek en hij aaide liefdevol haar rug. Ik zuchtte. Waarom viel ik op Zayn? Het had alleen maar voor problemen gezorgd. Waarom viel Anaïs op hem? Als dat niet zo was, was alles heel anders geweest. Triest sloeg ik mijn ogen neer. Allemaal waren we wanhopig geworden. Waar was Zayn en wat konden wij doen om hem te helpen? 53 keer had ik zijn nummer gebeld om vervolgens naar zijn zachte stem op de voicemail te kunnen luisteren. Ergens hoopte ik dat hij op zou nemen, dat hij me zou vertellen dat alles goed komt. Aan de andere kant bood zijn stem -ook al was het een opname- troost. Ik hield ervan dat prachtige geluid te horen.
"I have an idea!" klonk Sophie's stem plots luid en duidelijk. De voorbije dagen had ik haar beter leren kennen en ze hoorde al helemaal bij de groep. Allemaal staarden we haar aan, wachtend op haar idee.


~Zayn Malik

Angstig keek ik uit het zijraam naar buiten. Anaïs had me al duidelijk gemaakt dat als ik zou ontsnappen of dingen doen die haar niet aanstaan, ze mijn vrienden op zou sporen en persoonlijk van kant zou maken. Ik had het opgegeven. De enige manier om hen te beschermen, was mezelf op te offeren. Mijn gevoelens op te offeren. Mijn liefde voor Melody.
Ik zag de trots in Anaïs' ogen. De trots omdat zij de controle had. De trots omdat ze me helemaal kon beheersen en beslissen wat ik deed. Ik haatte dit. Ik haatte haar. Ik wou hier weg. De auto stopte en Anaïs trok me mee naar buiten. "Where are we?" vroeg ik zacht, bang om haar kwaad te maken. We bevonden ons midden in een bos. Er stond een klein houten huisje tussen de donkergroene bomen. Als enorme reuzen die zich overgaven, bogen ze voor de wind die hevig waaide. Uit de grijze, bijna zwarte lucht maakte ik op dat het nacht geworden was en de enorme witte bol aan de hemel voorzag ons van licht. Anaïs schudde haar hoofd ten teken dat ze dat niet zou gaan zeggen en sleurde me mee het huis in. Wat zou ze met me doen?


~Melody Hope Turner

Sophie legde uit dat ze Anaïs' ouders op wou zoeken. We zouden doen alsof we haar beste vrienden waren en vragen naar oude vakantie plaatsen, vakantie huisjes of andere mogelijke locaties waar hun dochter zou kunnen zijn. Vervolgens zouden we hierheen gaan en controleren of ze daar waren. Wat we doen als we hen vonden, zouden we dan wel zien. "Sophie, I love you!" riep Harry enthousiast uit terwijl hij haar stevig knuffelde. Hij werd rood en deed dan wel alsof hij het gewoon bedoelde omdat haar idee zo goed was, maar volgens mij viel hij stiekem op haar. Ik was blij voor hem, want als je naar Sophie keek, was het duidelijk dat het wederzijds was. Ook haar wangen waren voorzien van een rode kleur.
"What are we waiting for?!" Ik pakte mijn laptop en startte het ding op. Meteen zodra ik internet verbinding had, zocht ik op google naar de ouders van dat verschrikkelijke stuk fruit. Na een half uurtje zoeken, vonden we eindelijk de mensen John en Nicole Fruits. Ze woonden een paar steden verder in Ipswich. Meteen nadat ik het adres had opgeschreven, sloeg ik mijn laptop dicht zonder hem af te sluiten. Snel trok ik Alice en Chelsea aan hun polsen mee naar buiten terwijl de rest volgde. Louis had zich pas een wit-oranje busje aangeschaft. Hij en Niall ploften voorin en ik klom met de anderen achterin. Iets later startte de motor en vertrokken we naar Ipswich.


~Zayn Malik

Doodstil lag ik op de koude grond, mijn ogen stijf dicht geknepen. Alles deed pijn. Waarom? Waarom deed Anaïs dit? Waarom was ze zo? Ik kon niet eens helder nadenken. De pijn overheerste alles. Tranen verschenen in mijn ogen en ik knipperde hevig in een poging ze tegen te kunnen houden. zacht vloekte ik toen dit niet lukte. De deur vloog piepend open en Anaïs kwam de kamer binnen. Ik wou niet opstaan, ik wou niet doen wat zij wou. Ik wou niet meer. "Zayn!" riep ze streng. "Get up!" Met tegenzin deed ik wat ze vroeg. Ik voelde me verschrikkelijk. Mijn benen trilden van uitputting. Anaïs keek woest. Woest omdat ik niet meteen deed wat ze zei, woest omdat ik niet alles goed genoeg deed, woest omdat ik niet wou. “Please…” Mijn stem klonk zacht en zwem terwijl ik haar smeekte me minder zwaar te behandelen. Dit maakte haar echter nog kwader en angstig beet ik op mijn lip. Wat heb ik gedaan om dit te verdienen? Het enige wat ik wou was gelukkig zijn met mijn vrienden in de band en Melody. Was dat dan te veel gevraagd? Was ik té gelukkig waardoor ik nu dubbel zo veel ongeluk kreeg? Een harde klap in mijn gezicht deed me opschrikken en gepijnigd hield ik mijn hand er tegen. “You’re thinking of Melody again, right?!” Ik antwoorde niet. Niet snel genoeg toch, want een tweede slag kwam recht in mijn gezicht terecht. Tranen van woede –en misschien ook verdriet- stonden in Anaïs’ ogen. Ze duwde me hardhandig op een houten stoel en verliet de kamer. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit mijn mond. Lang duurde die opluchting echter niet, want Anaïs kwam al weer binnen. Ze had een touw in haar hand. Ik slikte. Met het touw bond ze me stevig aan de stoel. Eerst maakte ze mijn benen vast aan de poten. Vervolgens draaide ze mijn armen achter de rugleuning en bevestigde ze die daar met het touw. Opnieuw werd ik overmand door angst. Wat zou ze nu weer doen?

Het is gelukt het hoofdstuk langer dan 1000 woorden te maken!
Ik heb bewust niet vermeld wat Anaïs met Zayn deed zodat jullie dit zelf kunnen invullen en kiezen. Laat jullie fantasie maar werken!
Ik hoop dat jullie dit een goed hoofdstuk vonden, want het is het 50ste!

->Ps: fout aangepast, thnx voor het melden.