Chapter Fifty-Seven,

Elise's pov

Ik ga op een bankje op het stationsplein zitten. Ik kijk wat rond. Lisanne en de jongens waren alvast naar huis. Mijn oog viel op een man. Jong en bekend. Shepherd. Hij ziet me zitten en twijfelt of hij naar me toe komt. Ik zit nog op de rugleuning als hij uiteindelijk voor me staat. 'Hey.' zegt hij. 'Hai.' zeg ik droog. Het is stil en ik kijk wat rond. Hij mag erover beginnen. Maar waarschijnlijk denkt hij het zelfde, want hij zegt ook niets. Ik zucht. 'Waarom zei je niets bij mam?' vroeg ik. Hij zucht. 'Ik weet het niet. Ik was zelf nogal verrast. Ik kon het niet goed tot me door laten dringen.' Ik ga even goed zitten. 'En?' Hij kwam naast me zitten. 'In het ziekenhuis, toen je tegen me op knalde, zag ik iets bekends aan je. Je hebt mijn ogen. Maar je moeders haar, van vroeger, niet dat blonde nest. Ik weet niet waarom maar ik wilde je opeens beschermen. Dus toen ik je huilend weg zag rennen uit het ziekenhuis, moest ik je gewoon achterna. En toen zag ik je huilend zitten, helemaal doorweekt, ik wilde zo graag dat ik de pijn weg kon nemen.' Hij zucht even. 'En toen kwam je erachter en toen liep ik gewoon weg. En dat spijt me heel erg. Echt.' 'Ik weet het.' zeg ik snel. 'Ik zie het aan je ogen.' Hij keek me verrast aan. Zijn ogen stonden net verdrietig, alsof hij elk moment kon huilen. 'Elise, ik ben echt zo blij dat ik je gevonden heb.' Hij deed zijn vaderlijke armen om me heen.