Transformatie en gevangenschap.

Hij nam me mee terug naar de kust en zette me neer. Ik draaide mijn hoofd van hem weg, maar hij nam mijn kin in zijn hand en dwong me hem aan te kijken.
"Bella, je zal je lot toch moeten accepteren zoals het is. Ik ga je zo bijten en als je wakker wordt ben je in onze nieuwe woning en volledig van mij afhankelijk. Je kan het jezelf gemakkelijker maken door wat aardiger voor me te zijn." Ik keek hem zo moorddadig mogelijk aan. "Het komt wel lieverd. Op een dag accepteer je de zaken zoals ze zijn."
Hij boog zich naar me toe streek met zijn lippen over de mijne, langs mijn wang naar mijn nek waarna hij met zijn tanden door mijn huid drong. Ik hoopte zo dat hij zijn zelfbeheersing zou verliezen, maar toen hij me los liet en het brandende gevoel zich door mijn lichaam verspreide wist ik dat mijn geluk al lang opgebruikt was.
Het duurde niet lang of mijn hele lichaam stond in de fik. Ik beet op mijn lip, ik zou niet schreeuwen. Ik wist dat het zou ophouden, ik zou hem niet smeken om de dood.
Pas toen het bijna voorbij was maakte ik plannen.
Ik zou wakker worden als iets sterks, sterker dan hijzelf, maar ik zou mijn tijd moeten afwachten tot ik mezelf voldoende kon beheersen om tegen hem op te kunnen. Ik zou me een tijd als zwak moeten voordoen zodat ik de verrassing aan mijn kant had.
Ik hoorde mijn hart tekeer gaan. Ik hoorde hem met van alles sleuren, een ander hart dat mijn keel in vuur en vlam zette. Ik hoorde ook een meisjes stem.
"Alstublieft meneer laat me gaan, ik wil naar huis!" Ik hoorde aan de manier waarop ze sprak dat ze dat al vaak had herhaald en geen hoop had op genade van hem. Ik had dorst, en ik wilde die lessen met haar bloed... Néé, dat mocht niet ik zou een goede vampier worden. En dat meisje was nog zo jong. Ze had nog een heel leven voor zicht als ik haar in leven wist te houden. Ik moest het proberen. Ik wist dat ik kronkelde als een gek, dat kon ik niet voorkomen. Ik probeerde toch om minder te bewegen, ik wilde hem zo min mogelijk plezier laten beleven aan mijn pijn.
En eindelijk hield het op. Ik opende mijn ogen en verbaasde me over de schoonheid van de wereld door deze nieuwe sterke ogen. Zelfs al lag ik in een krot, in vergelijking met wat ik vroeger zag was dit net een sprookje, inclusief mijn persoonlijke grote boze wolf.
Ik keek Johannes aan en zag het meisje dat doodsbang op de vloer zat.
"Ik dacht dat je wel dorst zou hebben." Dacht hij zo punten te scoren? Ik rende naar het meisje en ging verdedigend voor haar staan. Ik bewoog zo snel dat de beweging niet zichtbaar was.
"Niet?" Daar geloofde hij niets van en hij had daar gelijk in. Ik stierf van de dorst, maar ik zou ertegen vechten tot ik erbij neer viel.
De dagen gingen verder in een patroon. Elke morgen sleurde hij me bij het meisje weg en zette haar op een stoel, hij liep om haar heen en maakte haar bang. Hij gebruikte zijn gave en dwong mij om de mijne te gebruiken om het meisje te beschermen, dat ging steeds sneller. Na de 'training' mocht ik enkele uren voor het meisje zorgen in een aparte kamer, bij wijze van beloning. Ik gaf haar eten, hield haar vast als ze huilde en speelde ons vaste spelletje. Ze probeerde zo veel mogelijk over mij te weten te komen door een soort van hints. Ik beeldde met handen en voeten uit wie ik was, waar ik van hield en hoe ik hier kwam. Zij vertelde mij dat ze Tabita heette en uit een indianen reservaat kwam, haar vader was daar geboren haar moeder kwam uit Afrika.
Veel meer was er niet over haar te zeggen dan wat je over elk meisje van haar leeftijd kon raden. Ze hield van dansen en wilde later graag ballerina of prinses worden. Zeven jaar was ze. Binnenkort acht.
Na mijn 'hobby' sleurde hij me naar de hoofd kamer en schotelde me een nieuwe menselijke prooi voor die ik altijd weigerde en hij uiteindelijk zelf vermoorde. Al snel deed hij geen moeite meer.
Na 'etenstijd' was het tijd voor zijn favoriete deel van de dag. Zijn pogingen om mij tot een partner te kneden. Die waren heel wat minder vruchtbaar dan de trainingen van mijn gave. Hij deed galant en romantisch, maar hij slaagde er nooit in om me ook maar een seconde bereid te krijgen om zijn visie van de situatie te accepteren. Hij sloot af met een kus die de ene keer tederder was dan de andere. Ik stribbelde niet tegen. Hij had wel duidelijk gemaakt wat er dan zou gebeuren. Tabita en na een tijdje ook Nalu zouden als eerste sterven, hij zou zorgen dat ik degene was die de laatste druppel bloed uit hen zoog. Daarna zouden mijn moeder en Phil aan de beurt zijn, dan mijn vader en dan heel La Puch, maar ik zoende nooit terug. Daarna volgde een lang gesprek dat me van gedachten moest doen veranderen. Waarna de tweede 'training' de dag afsloot en ik naar de kamer van de kinderen ging, hen eten gaf en in slaap speelde op een geïmproviseerd instrument waarna ik de nacht doorbracht met zoveel mogelijk menselijke herinneringen boven te houden. Ze waren wazig, maar ik hield ze vast. Toen kwam die dag...
Met een kreun zakte ik op de grond. Ik kon niet meer. De sprong was groter dan normaal. We waren buiten en ik moest een oppervlak van wel twintig vierkante meter bedekken. Het vorige oppervlak besloeg maar tien.
Ik kon nu weg rennen maar Nalu en Tabita zouden daarvoor boeten. Ik moest volhouden. Hoe lang nog voor ik mijn kans had?
Ik duwde tegen de barière met al mijn kracht en wist de twee te redden. Ik had bijna moederlijke gevoelens voor ze ontwikkeld. Het zou moeilijk zijn om niet meer bij ze te zijn als ik zou ontsnappen, maar ze waren beter af zonder mij. Ik zou ze naar la Push brengen en Quil en Embry waarschuwen dat ze extra voorzichtig moesten zijn. Ze waren veiliger op een plek waar er voor hen gezorgd kon worden. De training was voorbij. Nalu en Tabita hadden Johannes gezien en mochten weer naar binnen. Ik wilde hen hun kamer involgen maar Johannes was ongeduldig vandaag.
"Bella, lieverd, kom je even bij me?"
Heb ik dan een keus? Ik sloot de deur en hoorde de verwarring in de kamer achter me. Johannes zat op de bank en klopte op de plek naast zich. "Kom even zitten," zei hij vriendelijk als altijd, maar zijn ogen beantwoorden de retorische vraag die nooit lang uit mijn gedachten was.
Nee, ik had geen keus. Nooit.
"Bella," begon hij toen ik zat. "Ik heb veel geduld met je gehad maar dit duurt me echt te lang."
Twee weken is lang? Als je al drie eeuwen oud bent is dat zoiets als twee seconden voor mij. Hij streelde teder over mijn wang.
"Waarom aanvaard je de dingen niet zoals ze zijn? Je kan het jezelf zo veel makkelijker maken." Zijn vingers trokken een spoor over mijn arm. Ik snapte niet hoe hij kon doen alsof hij om me gaf. Zoals hij me aanraakte...precies zoals Jake het deed. Misschien gaf hij wel om me...Hij had Jake vermoord, me afschuwelijke dingen aangedaan...maar wat als hij zelf niet besefte dat het afschuwelijk was? Misschien dacht hij dat ik hem ooit dankbaar zou zijn dat hij me in een vampier had verandert. Hij zag dit bestaan misschien als iets goeds. Was ik in zijn ogen ondankbaar?
Terwijl ik de mogelijkheid overwoog dat hij dacht dat hij alles deed om me beter te laten voelen gleden zijn handen zachtjes over mijn schouders. Ze masseerden ze. Ik ontspande en dacht terug aan die keer dat ik samen met Jake studeerde voor een examen. Ik was zeker dat ik zou zakken en hij veegde mijn boeken van mijn bureau en nam de vrije plek in. "Tijd voor wat ontspanning." Had hij gezegd en hij had me met stoel en al omgedraaid en me een massage gegeven. Dat examen was het beste ooit. Ik glimlachte en sloot mijn ogen, liet de herinneringen over me heen komen. Johannes interpreteerde dat verkeerd en kuste me vol op de mond, hij duwde mijn lippen open en drong met zijn tong naar binnen. Zijn handen grepen naar mijn zij... Het was me duidelijk. Hij gaf niets om me. Hij kon gewoon heel goed doen alsof. Ik werd er kwaad van, zo kwaad dat ik hem bijna zijn zin had willen geven, dat ik Jake bijna verraden had. Plots liet hij me los en schreeuwde het uit. Ik keek verbaasd om me heen en zag dat ik zijn arm in mijn handen had.
Mijn tijd was gekomen. Ik scheurde zijn hoofd van zijn romp zodat hij niet meer zou schreeuwen en de kinderen bang maken. Ik sloeg zijn lichaam in elkaar en genoot stiekem wel een beetje van het idee dat ik eruit moest zien als de heldin uit één of andere actie film. Ik schopte en sloeg hem de deur uit, schopte de deur van het huis dicht en scheurde hem daar in zo veel mogelijk stukjes. Ik rende tot de kust en liep toen enkele mijlen naar het westen, noord, oost, zuid-west ik bleef lopen en telde de seconde dertig seconden west, stukje laten vallen, dertig seconden noord, stukje laten vallen en zo ging het even door tot ik alles had laten vallen. Toen rende ik terug naar het huis en opende de deur. Tabitha hield zich achter Nalu schuil. Nalu zag eruit alsof hij bereid was om voor haar te vechten. Wat schattig.
Ze ontspanden beiden toen ze me herkenden. Ik nam hen op mijn rug en rende naar het dichtstbijzijnde indianen reservaat. Ik bleef met Thabita staan en stuurde Nalu naar een voorbijganger om de weg te vragen. hij vertelde hem dat ik zijn doofstomme adoptiemoeder was en dat hij de weg moest vragen naar het Takino reservaat. Ik liep met hen aan de hand een stukje verder de weg op tot ik zeker was dat we niet te zien zouden zijn en racete toen naar het reservaat waar mijn twee kleintjes vandaan kwamen. Ik nam afscheid en maakte het 'mondje toe' gebaar. En dan begon ik aan mijn eenzame zoektocht naar mijn nieuwe familie.