A ranger/traitor 23

“Tenzij jij dat niet wil, natuurlijk”, zei DE Will Verdrag. Hij moest dromen, straks werd hij wakker in de stal en gebeurde dit allemaal niet echt. Het was gewoonweg onmogelijk dat hij goed genoeg geacht werd om een heuse grijze jager te worden. Het volgende moment wist hij echter zeker dat hij niet droomde. Dit was zo absurd dat hij het onmogelijk in zijn dromen kon bedenken. Alleen iemand die de volledige bemanning van een wolfschip te eten vroeg, een kasteel bestormde met maar een tiental man en nog meer van zulke schijnbaar onmogelijk dingen, kon zoiets bedenken.
“Ik wil wel, maar…”
“Dat is dan geregeld.” Blijkbaar waren de enige vereisten zijn kwaliteiten en wil. Een maar scheen niet te bestaan. “Als leerling mag je alvast verder doen met wat je bezig was,” grijnsde zijn nieuwe leermeester. Miko kon niet anders dan knikken en doen wat hem gevraagd werd. Hij was nog steeds volkomen overdonderd door deze onverwachte gebeurtenis. Een lang gekoesterde en nog langer begraven droom kwam weer aan de oppervlakte. Zijn moeder en later zijn vader hadden hem altijd graag verteld over Skandia en hoe het kwam dat zijn vader daar terecht gekomen was. -Het drong tot Miko door dat hij eigenlijk alleen al het feit van zijn bestaan aan zijn nieuwe leraar te danken had- Ze hadden hem verteld over de wouden, bergen en barre winters en over de dingen die zijn vader daar als boogschutter had meegemaakt. Totdat zijn vader ziek werd, had Miko gehoopt dat hij ook ooit goed genoeg zou kunnen boogschieten om in aanmerking te komen voor een reis naar Skandia. Dat hij meer zou kunnen worden dan een gewone schutter, was nooit bij hem opgekomen. Laat staan een grijze jager, de hoogst mogelijk post op koning zijn na. Plots bedacht Miko dat de grijze jagers om de zo veel tijd naar Skandia gingen om daar hun verdrag te controleren, vernieuwen of zelfs uit te breiden. Als leerling van Will Verdrag leek zijn reisje Skandia ineens niet meer zo ver weg.