Chapter 1

Kristina Riebak pov.

De zaal was leeg, het was pas 6 uur 's ochtends. Voorzichtig stak ik de sleutel in het slot van de deur, zodat niemand me kon horen. Niet dat er al zo vroeg mensen wakker zouden zijn, maar uit automatisme. Ik was altijd stil en rustig, om niet teveel op te vallen. Gedachteloos begon ik aan de warming-up. Been op de barré en strekken. Voeten in eerste positie en plié. Wat voor buitenstaanders altijd pijnlijk en moeilijk leek, deed ik vrijwel moeiteloos. Iets anders kon je ook niet verwachten na zoveel jaren les en training. Slecht was ik niet, dat wist ik zelf ook wel. Anders was ik nooit aangenomen op de Nationale Balletacademie Amsterdam. Maar onzeker was ik wel, daarom trainde ik zoveel mogelijk en op de meest onmogelijke uren.
Ik liep weg van de barré, naar het midden van de zaal. Met een druk op de afstandbediening schalde er pianomuziek door de zaal en eindelijk werd ik rustig. Na een paar kleine pasjes te hebben gemaakt, zette ik het volume hoger en begon ik te dansen. Het kon me niet langer schelen wie er wakker zouden worden. Ik was alleen in de zaal en liet me meevoeren met de tonen van de piano. Ik werd steeds enthousiaster, steeds vrijer en mijn bewegingen werden steeds groter en moeilijker. Er was toch niemand die mij zou zien.

Ik kon ook niet weten dat er wel iemand meekeek.