{ 007: Zaterdag 4 Februari 2012 }

Het was een regenachtige Zaterdag en ik zat op mijn kamertje. Rustig had ik muziek aan en probeerde ik een tekening af te maken. Met de punt van de potlood in mijn mond en mijn ogen gesloten, tikte ik met mijn voet op het ritme. “Ik wist niet dat je tekende.” Ik schrok, opende mijn ogen en draaide me abrupt om. Wat moest Kendall nou in mijn kamer? Ik legde mijn tekening op de kop en ging op mijn bed zitten. “Het spijt me…” Ik snoof luid. “Ik miste je!” riep ik. “Ik jou niet dan?” Hij lachte schor. “Ik verveelde me dood!” Ja, niemand om te pesten zeker. Ik kon er zelf ook wel om lachen. Hij ging liggen op mijn bed en mijn blik ruste op zijn benen. “Ik ben dom geweest. De drank heeft mijn hersenen aangetast.” Ik zuchtte. “Hoe jaloers was je?” Ik stond op. “Ik was helemaaaaal niet jaloers!” riep ik verdedigend. “Als jij daar vrolijk van word moet je vooral iedereen zoenen die je wilt!” Hij ging rechtop zitten en keek me geduldig aan. “Ik vind jou ook leuk hoor.” Ik sputterde. “Egoïst die je bent!” siste ik. Hij ging tegenover me staan. “Probeer mij niet te vertellen dat dit…” Zijn lippen raakten de mijne. Mijn adem stokte en ik ging op in het moment. Hij liet me los en ik boog me nog een paar centimeter naar voren. Ik was betrapte. “Probeer mij niet te vertellen dat dat je niks deed…” Ik zette een speels glimlachje op. “Het deed mij net zo min als het jou wat deed.” Hij grijnsde. “Dat deugt mij wel!” En zoende mij opnieuw…