{ 004: Vrijdag 4 November 2011 }

“Klaar?!” schreeuwde Kendall vanonder de trap. Ik gaf mezelf nog een laatste look in de spiegel. Moest dit wel? Straks was Kendall een vieze drugsdealer. Ik schudde mijn hoofd. Ik en mijn rare gedachtes. Beneden werd ik bewonder door Kendall. Hij knikte goedkeurend. De club was klein en knus. Fijn, dat werd schuifelen. En dan had ik het nog niet eens over de muziek. Kendall trok me door de menigte meteen naar de bar. Hij stak twee vingers op, wees toen op zichzelf en daarna op mij. We kregen een drankje voorgeschoteld, wat Kendall meteen achterover sloeg. What the… Ik besloot de avond niet te verpesten door achter te blijven en deed het na. Kendalls vrienden waren vieze pedo’s en zijn vriendinnen sletten. Ik had het echt met mijn kamergenoot getroffen… Gelukkig werd Kendalls meeste aandacht aan mij besteed. Drankje voor drankje werd de dans en mijn blik op Kendall steeds wilder. Ik het nooit moeten toegeven.
Ik hoorde Kendall vaag lachen achter me, terwijl ik de sleutel in het gat probeerde te steken. Zijn handen vouwden zich om de mijne en eindelijk lukte het. Ik grijnsde. “Hé! Teamwork!” Ik zwier zwaaide de trap op en voelde hoe zijn handen om mijn middel gleden en me ondersteunden. “Je mag niet vallen,” riep hij. “Weet je. Dat is lief!” riep ik en gaf hem een random knuffel. Want dat was wel toepasselijk. Ja, in mijn hoofd waren toepasselijkheid en randomheid hetzelfde… Of tegenovergestelde. Mijn hoofd deed pijn bij het denken. Ik wapperde met mijn hand. “Doei!” riep ik en liep mijn eigen kamer in. Ik liet me op mijn bed vallen. Er werd een paar keer mijn naam geroepen en toen geschreeuwd, maar lag net zo lekker en sliep bovendien al bijna. Kendall gooide mijn deur open. “Er is een lek in mijn dak,” hoorde ik hem mompelen. Ik kwam overeind en duwde hem aan de kant. Terwijl ik langzaam knipperde en bijna mijn evenwicht verloor, controleerde ik zijn kamer. Ik zag helemaal niks. “Maar met mijn oliedomme hoofd zie ik nu ook vrij weinig,” merkte ik snugger op. Ik waggelde terug naar mijn kamer en trok Kendall aan zijn zoom mee naar mijn bed. “Kijk dit is een bed. Bed, Kendall. Kendall, bed. Welterusten!” Ik liet me neervallen. Ik hief mijn armen de lucht in en wapperde tot ik eindelijk Kendall voelde. Het feit dat mijn bed te klein was voor twee mensen, merkte ik niet en het boeide me ook vrij weinig. Terwijl Kendall met mijn haar speelde viel ik inslaap.