{ 003: Dinsdag 4 Oktober 2011 }

Raar… Dat was het enige wat er over Kendall te vertellen was. Iemand die je totaal niet kende, die bijna altijd bij je over de vloer was… En iets waar ik blijkbaar maar mee zou moeten leven. Het vrije leventje was over voor mij. Kendall had regelmatig nog contact met mijn vader. Dus geen feestjes op zaterdag, geen scharrels over de vloer… Kendall zou waarschijnlijk uitgaan vanavond. Hij had geen school op woensdag. Ik wilde niet eens weten met wie die zwerver thuis zou komen. Tenzij, ik hem erop betrapte en ervoor zorgde dat hij eruit werd getrapt… Waarom mocht ik Kendall eigenlijk niet? Hij deed aardig. Kocht zo nu en dan een bloemetje. Hij hield zijn kamer schoon. Misschien moest ik het een kans geven…. “Hoe was je avond?” vroeg ik. Kendall keek me aan over zijn krantje. We waren net een old married couple. Hij grijnsde. “Leuk…” Was zijn korte antwoord. Niet meer? Ik zakte onderuit. Als we elkaar een kans wouden geven, moest het wel van beide kanten komen. “Bij jou dan? Hier alleen in je appartementje,” vroeg hij na een tijdje stilte. Ik wilde graag zijn gezicht zien, maar dat verschool zich achter de krant. “Gezellig,” antwoordde ik. Hij kortaf, ik kortaf. Hij lachte zwakjes. “Ik geloof er niks van.” Ik maakte een afkeurend geluidje. “Alsof jij het perfect hebt!” riep ik. Zijn wenkbrauwen, die nog wel zichtbaar waren, schoten een eindje de lucht in en hij liet de krant zakken. “Ga eens mee, dan kan ik het je laten zien.” Ik keek hem nu recht aan. Zou ik het doen? Een gokje wagen. Ik knikte. “Okay!” Hij grijnsde en hief toen de krant weer. Misschien was hij toch niet zo erg.