111~

Ik wist niet echt hoe ik moest reageren. Blondie's gezicht was goud waard, goed voor een foto, maar dat kon me nu niet schelen. Het was te stil achter me... Veel te stil. ik zag bill en Gustav naar me kijken. Blondie was nog steeds half in shock, Tom staarde me aan. Tuurlijk, alleen Bill, mijn moeder, zijn moeder en ik wisten hiervan. En georg. EIgenlijk verbaasde het me dat Tom het nooit had opgemerkt. Plots voelde ik dat mijn armen werden vastgegrepen, en iemand -2 mensen- sleurden me naar buiten. Ergens had ik dit soort reactie verwacht. Thalia duwde me hardhandig tegen de muur aan. En als ik zeg hardhandig, dan bedoel ik heel erg hardhandig. ze is sterker dan je zou denken. 'Jij hebt iets uit te leggen.' zei ze kortaf. Greg had zijn armen over zijn borst gekruist, en keek me amper aan. 'Waarom had je ons niet verteld van die Tatoeage?' vroeg Thalia politie-achtig. 'Omdat het een grote vergissing is, die ik begaan heb op mijn 12de.' zei ik onzeker. Thalia kon het bijna ruiken, zoals een hond. 'Die "vergissing" met Tom was ook op je 12de, en die kon je ons wel vertellen.' zei Greg. ik knikte. 'Wel, het is niet zo dat ik die Tatoe veel zie; ik probeer hem te negeren. Ik had het nooit moeten doen, en het maakt me niet echt uit of ik hem heb of niet.' zei ik. THalia schudde haar hoofd. 'Was het echt zo erg om te moeten toegeven dat je een Tatoeage hebt? Met hun logo?' vroeg Thalia, ze was echt razend op me... en dat gewoon omdat ik haar vergeten was te vertellen dat ik een tatoo had? in mijn ogen was ze een beetje onredelijk, maar... ergens had ze wel gelijk. Ik had eraan moeten denken. Het was gewoon... ik probeerde er niet aan te denken, ik was bijna vergeten dat ik hem had tot Bill mijn haren optilde. 'Wel, het verklaard waarom je je haren nooit opstak of in een staart deed.' zei Greg, en ik wist dat hij het niet zo heel erg vond. 'Het is iets doms om nu ruzie over te maken.' zei hij snel, maar Thalia was niet zo vergevingsgezind. 'Wat gaan we nog teweten komen over je dat we nu nog niet weten? Nog een paar geheimen?' vroeg ze opstandig. Ik keek naar de grond, ik weet niet wat ik deed.. ik ... liep gewoon weg. Weg van alles, de straat op... gewoon om te blijven lopen, en ik had zo'n verschrikkelijk déjà-vu gevoel... hoewel, de eerste keer toeterden er geen auto's rond me... ik liep door de straten, zonder te weten waar ik heen ging.