A ranger/traitor 21

Er werd nauwelijks gesproken tijdens het eten. Miko had zo’n donkerbruin vermoedden dat de dingen die ze wilden zeggen, niet voor zijn oren bestemd waren. Dat was een grote teleurstelling voor hem, want hij had stiekem gehoopt meer te weten te komen over de zaken waar jager Will zich de laatste tijd mee bezig had gehouden.
Nadat de laatste druppel koffie verdwenen was, lieten de drie grijze jagers Miko de tafel afruimen terwijl ze zelf ontspannen achteroverleunde. Miko hield zijn oren gespitst. Waarschijnlijk zouden ze zich nu niet langer in stilzwijgen hullen. Daar had hij gelijk in, maar wat er gezegd werd, was niet wat hij had gehoopt te horen. Het ging niet over een of ander spannend jagersavontuur, maar over hem.
“Ik neem aan dat je weer op zoek bent naar een baantje voor die knul”, begon jager Halt.
“Ja, dat klopt”, antwoordde jager Will luchtig.
“Makkelijk zal het deze keer niet zijn”, grinnikte jager Gilan.
“Nee, op zoek gaan naar de grootste bullebak, zal deze keer niet werken”, lachte jager Will
“Misschien… nee laat ook maar”, zei jager Halt. Miko vergat waar hij mee bezig was. Hij vroeg zich af wat de oude jager voor hem bedacht had en waarom hij het zelf afkeurde.
“Zeg maar hoor, alle voorstellen zijn welkom”, zei jager Will opgewekt. Er was iets vreemd aan het gesprek, voelde Miko, alsof elk woord wat ze zeiden niet meer was dan een felgekleurde verpakking dat de eigenlijke boodschap aan het zicht ontrok. Althans aan het zijne, want de grijze jagers schenen elkaar volkomen te begrijpen.
“Misschien moet je eens aan hemzelf vragen wat hij ervan vindt. Hij zal toch ook wel een mening hebben aangezien hij zo aandachtig staat te luisteren.” Miko schrok zich rot. Niet alleen omdat een grijze jager hem om zijn mening wilde vragen, maar ook omdat de jager had gemerkt dat hij stond te luistervinken en dat terwijl hij met zijn rug naar hem toe stond.
“Ja, laten we dat maar eens doen.”