XLII

Alice Potter

Als ik bij de deur van de Ziekenzaal aankom, komt Plijster me tegemoet lopen. Ze loopt de Ziekenzaal uit. ‘Ah, gelukkig,’ zucht ze als ze me ziet. ‘James is bijna niet tegen te houden. Ik wilde hem al bijna vastbinden.’ Ze glimlacht even naar me en loopt dat verder.
Ik haal nog een paar keer diep adem voordat ik de deur van de Ziekenzaal open trek en naar binnen stap.
James ligt in zijn bed naar het plafond te staren en reageert niet als ik bij zijn bed ga zitten.
‘James?’ vraag ik zacht.
Zijn hoofd schiet mijn kant uit en hij kijkt me verbaasd aan. ‘Alice?!’ schreeuwt hij half naar me. ‘Ik dacht dat je Sirius was.’
‘Dank je.’ Ik zet mijn tas op mijn schoot en laat mijn armen erop rusten.
Hij lacht even en kijkt me dan bezorgd aan. ‘Het spijt me, Alice. Ik had het nooit mogen zeggen en ik meende het ook helemaal niet.’
Ik glimlach zwakjes. ‘Het geeft niet, James. Ik begrijp het wel.’
‘Echt waar?’ vraagt hij verbaasd.
Dat geeft de doorslag, hij meende zijn woorden dus wel. Anders zou hij ze toch juist weer ontkennen?
‘Hoe gaat het nu met je?’ vraag ik, zijn vraag negerend. ‘Ik hoorde dat Sirius je in bed geholpen heeft.’
Even blijft het stil en ik zie hem nadenken. ‘Ew! Dat klinkt echt zó ontzettend… niet goed.’ Hij schudt even zijn hoofd. ‘Met mij gaat het baggerslecht.’ Hij kijkt me zielig aan. ‘Ik moet nog een paar dagen blijven. Dankzij Sirius.’ Even blijft hij weer stil. ‘Ah, gadverdamme, waarom deed je dat nou?’
‘Ach, arme jij. Ik kan wel een boek brengen zodat je iets te doen hebt?’
Hij kijkt me verafschuwd aan. ‘Nee, dank je.’ Dan kijkt hij even bedenkelijk. ‘Maar begrijp je het echt?’
‘Ja, ik begrijp het. Je wilt je vrienden gewoon voor jezelf houden.’
‘Wat?’ Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Nee, dat-’
‘Het geeft niet, James. Ik begrijp het echt.’ Ik dwing mezelf even te glimlachen en sta dan op.