Chapter 4.3 || Hoping for the best, but expecting the worst

-Zayn Malik

Ruw word ik uit mijn slaap gewekt, doordat ik hard tegen mijn hoofd word geslagen. Versuft probeer ik de sterretjes voor mijn ogen weg te knipperen, maar het heeft weinig effect. Ik zie nog net hoe Penelope over de schouder van een robuuste man wordt gegooid, voordat het zwart word.

“Zayn! Zayn, wordt wakker!” roept de wanhopige stem van Penelope. Een steek schiet door mijn hoofd, wanneer ik mijn ogen open en het felle licht me tegemoet komt. Snel sluit ik mijn ogen, ik probeer me te oriënteren en te herinneren wat er is gebeurd.
      “Wat is er gebeurd?” Na het horen van mijn stem, schraap ik snel mijn keel, wat klonk ik schor.
      “Oh, Zayn!” roept Penelope, terwijl ze me onhandig omhelst. Dat lukt niet echt goed, omdat ik op de grond lig.
      “Huil je nou?” merk ik op en probeer mijn ogen weer te openen. Deze keer lukt het iets beter, omdat ik me bewust ben van het schelle licht. Ik kijk Penelope aan en mijn vermoedens worden bevestigd. Over haar wangen rollen dikke tranen. “Waarom huil je?”
      “Ik dacht dat je dood was, je bewoog niet meer en je ademde ook niet,” snikt ze.
      Sussend leg ik mijn hand op haar schouder, maar ze begint alleen nog maar harder te snikken. Wat mij nogal ongemakkelijk maakt, ik houd niet van huilende mensen en al helemaal niet, wanneer die mensen meisjes zijn. Gelukkig herstelt Penelope zichzelf al snel en veegt haar tranen af. Ik wend me af van haar en kijk eens goed rond. We bevinden ons in een spierwitte kamer, waar niets anders dan een lamp hangt.
      “Kale boel hier,” merk ik op.
      Stil knikt Penelope en slaat haar ogen neer. Ik sta langzaam op, wat moeizaam gaat. Al mijn spieren doen pijn van de harde, koude grond en de pijn in mijn hoofd, door de harde klappen, maakt het er niet veel beter op. Ik loop naar de deur toe en begin daar, zo hard als ik kan, op te slaan. Hopend dat iemand ons komt uitleggen wat we hier doen. Wanneer er na enkele minuten nog geen reactie is gekomen, laat ik mijn armen wanhopig zakken.
      “Kun je de deur er niet uit smelten met vuur of zo?” vraag ik Penelope.
      Spijtig schudt ze haar hoofd, “heb je het nog niet door?”
      “Wat niet door?”
      “Je gave doet het hier niet.”
      Verschrikt kijk ik haar aan en probeer meteen te veranderen in een panter, wat niet lukt. Lichtelijk in paniek kijk ik verward om me heen, wat kan hiervan de oorzaak zijn? Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. Nu ik bewust er van ben dat mijn gave niet meer werkt voel ik me opeens heel leeg. Alsof er een gat in mijn hart zit. Uitgeput door de emoties en gebeurtenissen zak ik op de grond. Ik sla mijn armen om mijn opgetrokken knieën heen en laat mijn hoofd erop rusten.
      “Wat moeten we doen?” vraag ik verslagen.
      “Zolang we niet weten waarom we hier zijn, kunnen we vrij weinig doen. Onze gaven werken niet en alles zit potdicht, dus meer mogelijkheden dan wachten hebben we denk ik niet.”
      Ik knik instemmend al zou ik het niet willen toegeven, dit voelt als opgeven en ik heb nog nooit iets opgegeven. Altijd ben ik blijven vechten voor wat ik wilde en meestal heb ik het ook daadwerkelijk gekregen. Dus inzien dat er niets anders op zit dan wachten, geeft me een bedrukt gevoel.
      “Zullen we een spel doen?” Penelope klinkt opgewekt, wat me irriteert. Hoe kun je opgewekt zijn als je gevangen zit.
      Ik haal mijn schouders op, maar knik dan, alleen om haar een plezier te gunnen.
      Lachend kijkt ze me aan en zegt me dan dat we het tien vragen spel gaan doen. Het spel wat ik gister heb afgewezen. Ik knik en zij begint met vragen.
      “Wat is je lievelingskleur?”
      Ik hou een zucht tegen, wat is dit toch cliché. “Rood. Jij?”
      “Wat een saaie kleur, de halve wereldbevolking heeft rood als lievelingskleur. Waaronder ik.”
      Grinnikend kijk ik haar aan, die opmerkingen die ze soms ook maakt. Ik wil net haar een vraag stellen, wanneer we opeens een bepaald geluid horen. De deur gaat langzaam open en meteen kom ik in actie, ik sta op en wil naar de deur rennen, maar ik word door een onzichtbare kracht tegen gehouden.
      “Dat gaat je nooit lukken, jongen,” klinkt een gemene stem.