106~

Laura PoV
Mijn moeder liep het hele huis rond met de telefoon, ik wist niet wie er aan de lijn was, maar ze was bezig over mij... ze keek me soms vanuit haar ooghoeken aan, was stiller op het moment dat ze dichter bij mij liep,... al die tekenen die erop wezen dat ze over mij bezig was. Toen ze de telefoon voor een halve minuut toelegde, belde ik het nummer terug. 'Hallo? Nicole? Laura?'Thalia's stem klonk anders door de telefoon, maar ik had genoeg met haar gebeld en kende haar lang genoeg om zeker te zijn dat zij het was. Ik legde de telefoon toe. Dus Thalia belde mijn moeder nog steeds voor back-ups. Ik wist dat ze het in het begin deed, maar ik wist niet dat ze zich er nog altijd mee bezig hield. Kwam ik echt zo... Depressief, klaar om in te storten... over? Waarom waren ze zo bezorgd? Ik bedoel maar, Thalia's kleine zusje heeft leukemie, ze zou haar daarover moeten zorgen maken, toch niet over mij? TOen de telefoon weer rinkelde, liep ik snel weg. Stel dat het Thalia was, misschien wou ze mijn moeder wel spreken? Mijn moeder nam op, maar het was Thalia niet. 'Hallo, Nicole? blij dat jij diegene bent die opneemt... Hoe is het met haar?' Komaan zeg, hoeveel nog? Thalia, nu Georg... Waarom moest iedereen zich altijd zorgen maken over mij? mensen hadden al genoeg om zich zorgen over te maken. Ik liep snel naar mijn kamer, en besloot om op te ruimen.. het was dringend tijd, ik had het in geen jaren gedaan. Achteraf gezien leek het me toch niet zo'n goed idee. Uit een van mijn kasten, zakken, spullen, ik weet niet waar het vandaan kwam, maar... er viel een foto van Tom uit. Een foto waar hij half naakt op stond met zijn gitaar... ik zuchtte, vroeger was het een van mijn lievelingsfoto's. maar nu.. Ik beet op mijn lip, niet zeker wat ik ermee moest doen. ik besloot om hem toch maar te houden, voor het geval dat... misschien gaf ik hem wel aan Alyona voor kerstmis. ze zou veel doen voor zo'n foto... Of misschien kon ik hem een stoflaag laten aanmaken in mijn kast... dat was ook een mogelijkheid.