68-

Lilly PoV
Aro lachte zachtjes met mijn mop, maar ergens had ik het gevoel dat hij niet omwille van mijn geluk met mijn babies hierheen gekomen was. Maar het had iets te doen met mijn kinderen. 'Lilly, waarom gaan we niet samen een toertje lopen?' vroeg hij zacht. ik knikte en liep langs het Balkon naar beneden. Aro hield me moeiteloos bij, en liep met zijn handen gekruist op zijn rug, op een of andere manier leek hij inderdaad op een oude opa die door de tuin wandelde, het enige verschil was dat hij een beetje snel ging voor mensenogen om als opa bestempeld te worden. ik glimlachte bij die gedachte. 'Hmm? Wat is er zo grappig?' vroeg Aro zacht. 'Je lijkt in een goeie Mood.' zei hij zacht. ik knikte. 'Blij dat je naar huis kan?' vroeg hij subtiel. ik keek hem verbaast aan. 'Wat bedoelt u, vader?' vroeg ik terwijl ik mijn hoofd schuin hield. Aro probeerde te verhullen dat hij ongemakkelijk keek. Ik voelde het. Blijkbaar was ik dicht genoeg bij Jasper om nog te kunnen voelen dat Aro Zich niet goed voelde bij mijn reactie. 'Wel, je bent nu duidelijk sterk genoeg om vervoerd te worden...en je kleintjes zijn in goede gezondheid..' zei hij zacht. 'Ik dacht dat je nu graag terug naar huis..' ik sprak door zijn zin heen, iets waarvoor een andere vampier een groot probleem mee zou krijgen. 'Aro, ik kan niet alleen voor mijn kinderen zorgen; ze zijn met teveel en willen allemaal wel aandacht.' zei ik. 'Wij kunnen hen ook aandacht geven..' zei Aro met zijn kaken op elkaar. 'Dat begrijp ik, maar... Hier weten ze hoe met hen om te gaan, hier ... Aro, ik denk eraan om hier nog even te blijven, tot ze een beetje groter zijn.' zei ik snel. Aro bleef stokstil staan. ze wil bij de Cullens blijven? Ze geeft haar familie op voor de Cullens?! ze... Ik wist dat Caius gelijk zou krijgen... we hadden haar nooit laten gaan! hij schreeuwde in zijn eigen hoofd. Ik keek hem verbaast aan. 'Dacht je dat ik voor eeuwig bij jullie zou blijven?' vroeg ik verbaast. 'Jullie blijven mijn familie, maar... op dit moment is het voor mij practischer om bij de Cullens te blijven.' zei ik hard. Aro haalde kinderachtig zijn schouders op. 'Ik ben blij dat ik vrijheid heb gekregen... jullie zouden me nooit de kans gegeven hebben om de kinderen te houden.' zei ik snel. 'Oh, jawel!' zei Aro luid. Een paar vogels die het aangedurfd hadden om te blijven, vlogen nu luidruchtig weg. 'Om ze te bestuderen! daarom wil je dat ik zo snel mogelijk weer naar Volterra ga! Aro, ik wil dat mijn kinderen kunnen buiten gaan!' riep ik luid. Aro knipperde met zijn ogen. Fine... ik had gehoord dat kinderen ondankbaar konden zijn, maar ik had nooit gedacht dat ik het zelf zou meemaken... ik kon het horen in zijn hoofd. 'Ik ben niet ondankbaar. Ik ben altijd heel gelukkig geweest in Volterra, maar met 1 kind werd de helft van je wacht bijna gek, en je denkt dat ze het aankunnen om met 7 kinderen rond hen te lopen? Denk je niet dat er op zekere dag ongelukken gaan gebeuren?' vroeg ik. Aro negeerde me. 'Het spijt me, lilly. Je hebt gelijk... we hebben je als kind teveel opgesloten.' ineens stond hij voor me, hij had een lok haar van mijn haar vast. streek met zijn vinger over mijn huid. als kind had het altijd heel koud aangevoeld, maar nu voelde het normaal aan, alsof ... Aro en ik dezelfde temperatuur hadden.. het verbaasde me dat het inderdaad waar was. Nog iets waar ik aan zou moeten wennen, naast het mama-gevoel. Aro staarde in mijn ogen. 'Ze zijn zo mooi nu ze bloedrood zijn, nu heb ik helemaal het gevoel dat je mijn dochtertje bent. Nu je zo goed op ons lijkt...' zei hij zacht. ik knikte, ik wist wat hij bedoelde. 'En toch...' hij streek met zijn vinger over het koortje om mijn nek, haalde de ketting van de volturi boven en bestudeerde hem even. Daarna haalde hij ook die van de Cullens uit. ze lagen naast elkaar in zijn handpalm. 'Ik weet niet hoe lang dit kan doorgaan, lieverd.' zei hij zachtjes. 'Aro, The Cullens are family.' zei ik zacht. hij deed zijn hand toe, en heel even was ik bang dat hij de ketting met het wapenschild van de cullens zou breken. maar hij deed zijn hand weer open. 'Aro, het is gewoon zo. Rose is een dochter van Jane, dus een nichtje van Alec, ik ben jullie dochter, maar... ik zie Carlisle en Esmee ook als de grootouders van mijn kinderen, want Rose is ook ergens mij zus.. dus zijn zowat alle andere Cullens ook mijn broers en zussen..' zei ik zacht. 'Dus zijn ze allemaal tante en nonkel van mijn kinderen..' ik wilde niet weten hoe hij reageerde. 'Ik denk... dat het tijd is voor mij om te gaan. Natuurlijk ben je... vrij om hier te blijven als je wilt, zoals Jane, het is niet mijn bedoeling om je op te sluiten; het spijt me als dat wel zo was, Elisabeth.' zei hij. EN hij liep gewoon weg, ik liep achter hem aan, maar hij riep dat ik niet achter hem moest aankomen. ik keerde alleen terug naar het huis van de Cullens, ik had het gevoel dat ik mijn vaders verloren was.