- 062.

Ik voelde zijn lippen tegen mijn voorhoofd, voor hij zich omdraaide en naar de jongens toewandelde. Het was zover. Hij zou me voor twee maanden achter laten om zijn droom achterna te gaan. En ik gunde hem niets liever dan dat, maar ik hem zou missen. Ik zou hem kapot hard missen en ik wist niet of ik dat lang vol zou kunnen houden. Ik keek even toe hoe hij wat tegen Harry zei en zich vervolgens nog eens omdraaide om naar me te zwaaien. Met een pruillipje zwaaide ik terug en ik zag het spijt in zijn ogen. Ik kon dit ook niet maken. Ik mocht hem niet schuldig laten voelen omdat hij weg zou gaan. Dat zou gemeen zijn. Hij keek er echt naar uit, hij moest ervan genieten.
Ondertussen stonden Niall en Julie nog bij elkaar. Bij het horen van zijn stem kreeg ik vrijwel meteen medelijden. Ze waren echt onafscheidelijk en het was dan ook onmogelijk voor hun om voor zo lang afscheid te nemen. De vlucht zou echter over een kwartier vertrekken en de jongens riepen hem al meerdere keren. Na een laatste kus wandelde ook Niall naar de andere toe en werd het tijd voor hun om daadwerkelijk ook te gaan. Ze zwaaide allemaal even en ik keek even naar Julie, terwijl ik mijn hand langzaam liet zakken. Ze waren nu al uit zicht en ik zuchtte even. Julie keek me glimlachend aan en keek toen even naar Michelle, die het ook behoorlijk moeilijk leek te hebben omdat Liam ook weg was. Ook zij was een goede vriendin geworden, maar omdat ze een redelijk druk schema hadden, was ons contact regelmatig via de telefoon. Ze woonde ook niet in het appartement, omdat ze dan te ver moest reizen voor haar werk. Liam was dan ook vaak weg en het leek haar dan ook niet leuk.
'Tijd voor Starbucks! I'm buying, Niall was in de veronderstelling dat ik het niet zou redden met dat 'kleine beetje' salaris wat ik elke maand krijg.' grinnikte Julie. We lachten met haar mee, aangezien ze een goed betaalde baan had en bijna nooit zonder geld zat. Zelf had ik niet echt geld, maar mam maakte elke week een bepaald bedrag voor me over en ik had morgen een sollicitatie gesprek, die Louis voor me geregeld had. Het was wel echt leuk. Ik was dol op kleding en hij had een gesprek voor me geregeld bij een van de grote warenhuizen aan Oxford Street. Best wel gaaf. Ik keek nog een keer naar de plek waar de jongens net gewoon letterlijk verdwenen en wandelde toen snel achter Julie en Michelle aan.
'Denk je nou echt dat hij je gewoon achterlaat?' vroeg Michelle nu aan me en ik keek haar even vragend aan. 'Ah kom op, hij is helemaal weg van je, die gaat je zo smsen hoor!'
Julie stootte me lachend aan. 'Ik wou dat Niall zo lief voor me was.'
'Stel je alsjeblieft niet zo aan. Die jongen leeft voor je.' lachtte ik nu en ze lachtte vrolijk. Al kletsend wandelde we richting de starbucks en net toen we bij de balie stonden, voelde ik mijn mobiel trillen. Julie bestelde enthousiast en Michelle had door dat ik op zoek was naar mijn telefoon. Lachend keek ze toe hoe ik hem tevoorschijn haalde. Ik probeerde het scherm een beetje van haar af te draaien, maar ze kon het niet laten en gluurde toch mee over mijn schouder. Ik las het liefdevolle smsje van Louis en ik hoorde haar grinniken. Julie had nu ook door dat ik al een sms had en pakte mijn mobiel.
'Awh, hij is echt wel lief voor je! Hoe was het in dat hotelletje? Hebben jullie een beetje lol gehad?' vroeg ze nu lachend, terwijl ze even met haar wenkbrauw wiebelde. Ze pakte de bekers koffie van de balie – iets wat er wel grappig uitzag aangezien ze niet zo groot was en de balie best wel hoog was. Ze drukte een beker in mijn handen en deed hetzelfde bij Michelle. 'Ik wacht op antwoord.'
'Ja, we hebben lol gehad.' was mijn simpele antwoord, terwijl ik zag dat ze me lachend aankeek.
'Tell me everything!' gilde Julie nu, terwijl we aan een tafeltje gingen zitten en ik zuchtte. Moest dit nou echt.