Schrijfwedstrijd - Wiarda

17-03-2011

Zoals elke dag liet ik de honden uit. Alleen dit keer vroeger. Normaal om 8 uur, dit keer om kwart voor 8. Er was nog niemand op straat. Het was wel lekker rustig. De enige hond die er was, was een Bull Terrier. Zo'n eentje met een vlakke snuit. Ik zag hem wel vaker, het was een speelse hond, dacht ik te zien. Die hond, met zijn baasje (20/30 jarige vrouw) liepen op het spoor (afgebroken), ik bij het fietspad. Niks mis mee, maar die hond keek al naar Binky en Koda (2 Cavelier King Charles Spaniels). Die vrouw probeerde hem vast te maken (hij liep los), maar in plaats daarvan rende de hond als een gek op Binky af. Ik dacht dat hij wilde spelen, maar het tegenovergestelde. Hij viel Binky aan. Hij sprong óp Binky, Binky was klein, hij nogal groot vergeleken met Binky. Wat er toen gebeurde ging heel snel. Die hond sloot zijn bek om Binky's hals leek wel, Binky lag op z'n rug. Hij kon niks doen, hij was te klein. Uiteindelijk kon hij zich loswringen uit de greep, hij jankte als een gek. Koda ging ook in de aanval, hij blafte aan een stuk door. De hond greep nu Binky's voorpoot en sleurde hem wel een, misschien twee meter mee. Het was zo akelig om te zien. Als een krokodil die zijn prooi meeneemt in het water. Bek dicht, en niet meer open doen. Binky kon niks doen, hij krijste en jankte, het werd me teveel. Een moment lang dacht ik dat het ergste zou gebeuren. Een moment lang dacht ik dat hij dood zo gaan. Dat die hond zijn poot eraf trok, of zijn nek zou doorbijten. Ik probeerde Binky eruit te halen, maar als ik er tussen zou komen, je moet nooit je hand tussen twee vechtende honden steken. De vrouw trok als een gek aan haar eigen hond, hij was te sterk. Ik kon het niet meer aanzien, het was zo vreselijk. Op een gegeven moment verslapte de beet van de hond en kon ik Binky pakken. Hij lag bijna verkrampt op de grond. Hij probeerde op te staan, maar zakte gelijk door z'n poten. Hij krijste het uit van de pijn. Koda blafte en gromde nog steeds naar de hond. Wat ik zo dapper vond. In alle angst en haast hurkte ik en sloot Binky in mijn armen. Hij kroop tussen mijn benen, op zoek naar bescherming. In een fractie van een seconde had ik een soort van gelukkig gevoel, hij zocht bescherming bij mij. Maar dat gevoel ging meteen weg toen hij maar bleef krijsen en janken. Ik was helemaal in paniek. Ik had een trekkende hond aan de ene lijn en een jankende hond tussen mijn benen. Ik pakte Binky heel voorzichtig op en probeerde hem te kalmeren. Wat niet lukte, want ik was zelf ontzettend in shock. De vrouw bood duizend maal haar excuses aan, ze vertelde waar ze woonde, zodat we naar haar toe konden gaan en vertellen wat er met Binky uiteindelijk gebeurd was. Ik liep met een jankende hond terug naar huis. Koda was opgehouden met blaffen en sprong nu op mijn benen. Z'n broertje troosten. Dat vond ik zo lief. Maar op dit moment had ik geen tijd om te denken, alles was zo snel gegaan. Ik was helemaal in shock. Iedereen die voorbij liep keek geschrokken naar mij, ik had een jankende hond in mijn armen. Het kon me niks schelen dat ik nu vies werd. Het kon me niks schelen als ik te laat op school kwam hierdoor. In mijn armen kalmeerde hij beetje bij beetje. Hij jankte nog wel, maar krijsen deed hij niet meer. De buurman keek nog naar mij, hij zei niks. Niet eens of het ging, hij hoorde toch duidelijk dat Binky jankte. Ik dacht, laat ook maar. In Binky's haren kon ik zien dat hij uit angst plas had laten lopen, ik vond het zó zielig. Ik hield hem stevig vast, belde aan en mama keek raar en daarna geschokt toen ik vertelde dat hij was aangevallen. Verder heb ik hem in z'n mand gelegd, zo comfortabel mogelijk. Mam heeft de dierenarts gebeld. Hij kon niet meer op zijn pootje staan.

Het was 10 over 8 en ik ging naar school. Op school voelde ik me echt rot. Het voelde alsof mijn luchtpijp en slokdarm in een knoop zaten. Ik was nog steeds in shock, en helemaal omdat ik nog niet wist of het goed ging.
Eindelijk, mam belde. Het ging goed, hij had enkel alleen zijn poot zwaar gekneusd en 2 bijtwonden,hij had nu antibiotica. Ik was zo blij.

De beelden die in die minuut gebeurde buiten op het gras, zullen nooit meer uit mijn hoofd gaan. Elke keer wanneer ik die beelden weer zie, denk ik dat het een film is. Een film die je al hebt gezien en waarvan je weet dat het goed afloopt maar dat het zo vreselijk is om te zien. Ik hoor hem nog krijsen, ik zie de blik van angst en pijn in z'n ogen nog voor me. Het was zo vreselijk. De vrouw is nog langs geweest en heeft de kosten van de behandeling betaald. Ik neem het haar ook niet kwalijk. Ik ben eigenlijk ook helemaal niet boos, op niemand, ook niet op de hond op een of andere manier. Het is echt vreemd, voor mijn gevoel lijkt het alsof het gewoon een ongeluk was, alsof die hond alleen maar wilde spelen, maar dat het uit de hand liep. Zo zag het er niet uit, maar nu ik denk, heb ik dat gevoel.

Nu, 7 maanden daarna is nog steeds Binky bang voor die hond. Ik kom hem soms nog tegen. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar óf hij heeft een ander baasje, óf die vrouw heeft haar compleet laten verbouwen. Het maakt me ook niet uit. Ze houdt wel rekening met mij. Als ze mij aan ziet komen lopen met de honden, wacht ze. Ze wacht tot dat ik voorbij ben terwijl ze haar eigen hond in bedwang houdt. Haar hond, een Bull Terrier, is een vechthond. Als die eenmaal beginnen zijn ze bijna niet te stoppen. Als hij in Binky's nek had gebeten wist ik niet of het goed afgelopen was. Nu nog steeds duikt Binky achter mij als we hem weer tegen komen, met z'n staart tussen z'n benen. Koda is het ook niet vergeten en begint altijd meteen te grommen en te blaffen naar hem.

Deze gebeurtenis zal nooit meer uit mijn geheugen gaan. Je kan zeggen dat ik overdrijf, omdat het over een hond gaat, maar Binky had zo maar dood kunnen zijn. Die hond heeft gegrepen waar hij het eerste bij kon, en het was godzijdank een poot. Binky en Koda zijn echt mijn maatjes. Ik zou ze niet kunnen missen.

Gelukkig heeft deze gebeurtenis een happy end.