22

POV Indiana
Toen ik uit het raam keek zag ik Paul en Tom staan praten, wat moesten die twee samen? Om dat uit te zoeken rende ik naar beneden.
'Hoi jongens,'zei ik.
'Hoi Indiana sorry dat ik zo gemeen deed daarstraks,'verontschuldigde Paul zich.
'Maakt niet uit,'zei ik.
'Jawel ik had niet zo bot mogen doen,'stribbelde Paul tegen.
'En ik had niet zo moeten zeuren,'wierp ik weer tegen.
'Hé ik moet gaan, zie jou morgen Tom,'zei Paul voor hij in het bos verdween.
'Tot morgen,'riep Tom hem nog achterna.
'Waarom zie jij hem morgen?'vroeg ik geïriteerd omdat Tom met mijn beste vriend omging.
'We gaan gewoon met wat vrienden rondhangen,'zei hij.
'Dus nu pik je mijn vrienden in?'zei hij verontwaardigd.
'Tuurlijk niet, we kunnen het gewoon goed vinden,'zei hij voor hij naar zijn kamer verdween om mij alleen buiten achter te laten.
Na een paar minuten opende ik zijn deur en ging naast hem op bed zitten
'Het spijt me dat ik zo egoïstisch doe,'zei ik.
'Het maakt niet uit, jij hoeft je nergens voor te verontschuldigen.'
'Ik doe kinderachtig omdat jij met mijn vrienden omgaat,'verweet ik zichzelf.
'Je voelde je gewoon buitengesloten, daar kan jij niks aan doen.'
'Dankjewel,'zei ik met een waterachtige glimlach.
'Waarvoor?'
'Dat je me probeerd op te vrolijken en dat je het voor me opnam tegenover Paul, dat was lief van je,'zei ik voor ik vertrok.
Toen ik mezelf op bed liet vallen bedacht ik dat ik geluk had gehad dat we naar La Push waren verhuist, maar toch, er klopte iets niet.