Silence by the sea... ~Part 2~

“Ga weg” Zei ze zonder me aan te kijken. Maar ik kon het voelen, ik kon haar woede en haar pijn voelen. Ik kon voelen dat haar ogen weer de enorme kilte uitstraalden. Maar ik zag ze niet. Gelukkig zag ik ze niet. Ik zou haar woede niet aankunnen. Het zou me kapot maken. “Ga weg” Herhaalde ze. Ik begon te huilen, en liet me op mijn knieën vallen. “Nee, ik wil niet gaan. Ik hou van je” Fluisterde ik. Maar ze leek niet te luisteren. Toch had ze me gehoord. Met een ruk draaide ze haar lichaam om. Ik liet mijn ogen over haar perfecte gelaatstrekken glijden. Maar ze was niet meer wie ze ooit was. Het vuur dat ooit in haar hart huisde was weg. Het was gedoofd. Alles wat nog over was, was kilte en woedde. Dood en verderf. Niets van die innerlijke schoonheid was nog bewaard gebleven. Haar kille ogen keken diep in de mijne. Ondanks de woede die ze uitstraalden kon ik er zo in wegdromen. De groene bossen die in haar ogen weerschenen. De vurige zee van rood haar dat op haar schouders vlamde, haar witte handen die lichtjes tegen het water hingen. Alles aan haar was zo perfect. Waarom was zij nou juist degene die moest gaan? Ik kon niet bij haar weg. Ik hield van haar. Ze kneep haar ogen even samen. “Ik haat je, ga weg.” Was alles wat ze zei. Maar dat was dan ook genoeg.

Ik draaide me om, klaar om weg te lopen en te verdwijnen. Maar nog steeds, nog steeds kon ik het niet. “Laat me niet gaan. Alsjeblieft… Er is nog hoop.” Fluisterde ik terwijl ik haar smekend aankeek. Diep in mijn hart hoopte ik dat ze niets van mijn woorden geloofden, want hoe sterk ik ook gewild had dat het waar was, er was geen hoop. Die was er ook nooit geweest. En zou er ook nooit zijn. Maar ik wilde haar gewoon nog een keer in mijn armen houden en weten dat ze zou overleven. Dat we samen zouden zijn. Maar mijn toekomst stond al vast, verdoemd om opnieuw en opnieuw weer achtergelaten te worden. Verlaten en verstorven. Geen kans meer om te overleven, geen kans meer om op te staan. Uit deze donkere hel waar ik in leefde. De zon was ondergegaan en de maan was verschenen. Maar de luchten waren donker en zwart. Er waren geen sterren om mijn pad te verlichten. Er was niets meer. Ik draaide me om en keek haar even aan. “Laat me alsjeblieft niet gaan” Smeekte ik terwijl mijn lichaam in elkaar zakten en mijn knieën in het zand vielen. “Ik hou niet van je!” Schreeuwde ze. Ze was kwaad, nee ze was woedend. “Ga weg! En ga nu! Ik wil jou niet, ik heb je nooit gewild. Jij bent niets waard. De wereld is beter af zonder jou!” Ik wist dat ze gelijk had. De wereld was beter af zonder mij. En dit was mijn enige kans om te gaan. Ik stond op en liep langzaam in het water. Tot ik naast haar stond. Nog een keer pakte ik haar hand, ze wilde hem lostrekken. Maar even, heel even. Kwam het vuur terug in haar hart. Een ster scheen ver weg aan de hemel. Maar was te onbereikbaar. Haar ogen keken me even liefjes aan. Maar toen verdween het vuur weer uit haar hart en kwam de kilte terug in haar ogen. Ik liet haar hand los en liep verder het water in. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag haar voor de laatste keer. Toen liet ik me in het water vallen. En verdween in een donker gat. Naar een plek waar geen pijn bestond. Weg naar niets… Mijn weg naar dood… Tot zij mijn lichaam zou vinden… En de liefde zou herinneren, maar dat zou nog lang duren…