Liam Payne oneshot 1

De kale, witte gangen van het ziekenhuis deden me keer op keer weer huiveren. Het kille gevoel dat het me gaf zou nooit veranderen. Het doolhof van vele passages kende ik na twee maanden uit mijn hoofd en het bracht me zonder omwegen naar de kamer waar ik hoorde. Het moment dat ik voor de deur van mijn man stond, schalde een schrille, vrouwelijke stem dat het bezoekuur begonnen was. Ik opende de deur en in het grote bed lag hij, Liam Payne, mijn man. De vele buisjes die hem in leven hielden verborgen het grootste gedeelte van zijn gelaat. Ik strompelde naar hem toe en zocht naar zijn lippen tussen de slangetjes die naar zijn neus leidden. Ik drukte mijn lippen tegen de zijne en het leek alsof alles rondom me even stilstond. Nog steeds gaf hij me een heerlijk gevoel. "Hello darling." zijn smalle lippen vormden een lichte grijns. "Hey" hij hapte naar adem nadat hij met zijn hese stem me begroet had. Ik ontdeed me van mijn jas en zette me in de comfortabele stoel naast zijn bed. "Zayn, Harry, Louis en Niall komen dadelijk ook nog even. Ze wilden ook afscheid komen nemen." mijn woorden waren enkel een fluistering. De krop in mijn keel voorkwam dat ik nog verder kon praten. De realiteit bleef vreselijk hard en sloeg me telkens in het gezicht als ik dreigde het te vergeten. Niet dat ik het ooit zou kunnen vergeten. Dat ik hem zou kunnen vergeten. "En je ouders hebben gebeld, ze wilden niet meer langskomen. Ruth had de mogelijkheid niet om haar ticket om te wisselen. Zij komt ook niet." De krop in mijn keel bleef groeien. De ogen van Liam werden waterig en het zou niet lang duren voor de mijne ook nat werden. Die teleurgestelde blik was echt meedogenloos. "Nicole komt dadelijk nog even langs met Olivia." Ik kon het niet meer tegenhouden en zoute tranen vloeiden over mijn wangen. Ik greep naar de zakdoek die in mijn broekzak zat. Mijn tranen drogen leek nutteloos, telkens werden ze vervangen door andere tranen. Ik moest me sterk houden voor Liam, maar had geen idee hoe. Ik kon me niet sterk houden als ik wist dat ik me over een paar uur weduwe mocht noemen. Moest noemen, want ik had geen andere keuze. Bij Liam liepen de tranen nu ook over zijn wangen. Ik verplaatste me van de stoel naar zijn bed. Mijn hoofd legde ik met veel voorzichtigheid op zijn borst terwijl zijn armen om me heen geslagen werden. Het kloppen van zijn hart maakte me rustig. Het had me altijd al rustig gemaakt als het leven weer eens tegenwerkte. "Ik hou van je." fluisterde ik tegen zijn borstkas in de richting van zijn hart en ik wist dat hij me gehoord had. Hij wreef even met zijn hand over mijn arm en liet hem terug rusten op mijn heup. Minuten verstreken terwijl we zo bleven liggen. De deur ging open en zijn vrienden kwamen tevoorschijn. Ik maakte me los uit mijn omhelzing met Liam en begroette ze allemaal toen ze binnenkwamen. Allemaal wat onwennig, slenterden we naar de wankele stoelen die her en der verspreid stonden. Zayn was de eerste die iets zei: "Hey mate." Hij liep op Liam af en gaf hem een stevige handdruk. De andere volgden zijn voorbeeld. "Ik laat jullie even alleen." zei ik na een tijd van ongemakkelijke stiltes. Ik stond op van mijn stoel en strompelde naar buiten. Een gevoel van machteloosheid nam bezit van me. Ik kon helemaal niets. Behoefte aan koffie had ik niet dus de cafetaria was geen optie. Buiten stonden de mensen die wilden roken, niet echt het gezelschap dat ik wilde nu. Een ziekenhuis was verschrikkelijk. Ik ijsbeerde maar wat door de gangen. Om de halve minuut keek ik naar mijn horloge alsof het de tijd terug zou kunnen draaien. Maar de wijzers bleven halsstarrig verder tikken in de verkeerde richting. Ik wilde gewoon bij Liam blijven. Snapte niemand dat dan?
Het werd langzaam later en het aantal baantjes dat ik al op en af gelopen had was niet meer te tellen. De lift was vaak op en neer geweest, mensen in en uit gestapt. Sommige blij en vrolijk, andere eerder bedroeft. Hun levens ingestort en vol verdriet. Alsof het niets meer waard was en ik wist hoe die mensen zich moesten voelen. Zo voelde ik me ook. De lift opende weer en deze keer hoorden Nicole en Olivia bij de stroom mensen die eruit kwamen. Ik liep naar hen toe en omhelsde eerst Olivia en daarna Nicole. "Ik ben zo blij dat jullie er zijn." zuchtte ik terwijl ik Olivia omhoog hief. We liepen met zijn drieën naar de kamer van Liam. Nicole klopte zachtjes op de deur en liep binnen. Ik volgde haar op de voet. Toen Olivia haar vader zag, zwaaide ze wild met haar armpjes in de lucht. Ze was een vaderskindje en had hem al een tijdje moeten missen. Ik zette haar bij Liam neer. "Hey principessa" fluisterde hij in haar oor. Het hele beeld was vertederend maar ook hartverscheurend om te zien, wetende dat ze nooit meer zouden voorkomen. Nicole had zich ondertussen op het stoeltje naast Niall gezet. Ik zocht nog naar een zitje en vond er eentje tussen Zayn en Louis in. Het gesprek dat de vier jongens met Liam aan het voeren waren, werd door Harry weer verdergezet. De anderen mengden zich ook terug in het gesprek, opgelucht dat de stilte terug voorbij was. De seconden werden minuten en de minuten werden uren. De tijd streek voorbij en veel te snel -naar mijn zin- sloeg de klok vijf uur. Het bezoekuur was voorbij. Iedereen zou weggaan. Harry, Louis, Zayn en Niall zouden naar huis gaan zonder het vijfde lid van hun band. Nicole zou Olivia met zich meenemen en beseffen dat haar broer elk moment het leven kon laten. En ik zou naast Liam blijven zitten totdat elk vezeltje in zijn lichaam koud was. De speaker kondigde aan waar iedereen in deze kamer voor vreesde. Het bezoekuur was ten einde. Iedereen zou zijn eigen weg gaan. Each in their own direction. Zayn zou naar Bradford terugkeren, Harry en Louis zouden naar hun appartement gaan, Niall zou zijn familie in Mullingar bezoeken en Nicole zou naar het huis van John en Alice gaan. Als ze allemaal afscheid van Liam hadden genomen, kwam het moeilijkste deel. Ik moest hem gaan loslaten en laten gaan. De dokter opende de deur zachtjes en gluurde door de kamer. Toen hij merkte dat we alleen waren, opende hij de deur volledig. "Goedenavond meneer en mevrouw Payne," begon hij plechtig een tekstje op te dreunen dat hij duidelijk al uit zijn hoofd kende, "Dadelijk brengt de verpleegster alle benodigdheden en dan kunnen we dit hoofdstuk achter ons sluiten. Een moeilijk hoofdstuk met een gelukkig, pijnloos einde." Hij zei de woorden zonder een greintje emotie en dat maakte alles nog onrealistischer. "De papieren hebben we gisteren al in orde gemaakt, dus daar hoeft u zich geen zorgen om te maken mevrouw." Hij wilde zijn pleidooi verderzetten toen een jonge verpleegster de woordenvloed onderbrak. Ze had in haar handen het kleine spuitje dat alles zou veranderen. "Ik koppel zo meteen eerst alle slangetjes af en zet direct erna de spuit. Als u nog iets wilt vragen, meneer, dan is dit het moment." Ging de arts verder, alsof de verpleegster nooit was binnengekomen. Liam slikte hoorbaar en schudde zijn hoofd. "Mooi." was het enige wat de arts antwoordde. Ik ging terug op de stoel zitten waar ik ook gezeten had toen ik deze middag binnenkwam. Mijn hand stevig in de zijne. De verpleegster zette het metalen blad met allerlei instrumenten op het tafeltje achter haar en hielp met het afkoppelen van alle draden die Liam in leven hadden gehouden. Het kostte ze in totaal zeker een kwartier voor ze het klaar hadden. De blonde verpleegster greep terug naar het metalen blad dat ze mee had gebracht. Ze ontsmette een plek op Liam zijn arm met een bruinig, vloeibaar middeltje. Liam bedacht zich juist iets en schoot overeind. Zijn raspende stem klonk weerzinwekkend zonder de beademing. Hij greep naar het kastje naast zijn bed en haalde papier en een pen tevoorschijn. Hij krabbelde vluchtig iets neer en draaide het toen in mijn richting. 'Ik hou van jou, waar ik ook zal zijn.' stond er op te lezen en mijn ogen vulden zich opnieuw met tranen. Hij was zo lief. "Ik ook van jou." fluisterde ik in zijn oor zodat alleen hij het kon horen. De dokter kwam met de spuit en nu was er niets meer dat ik kon doen. De spuit werd gezet en het voelde zo onwerkelijk. Liam leed geen pijn en dat was het belangrijkste. Hij trok me naar hem toe en hield me in zijn gespierde armen. Nog snel gaf ik hem een lange zoen, voordat het te laat was. En zo bleef ik daar liggen terwijl geleidelijk aan het leven uit Liams lichaam verdween.

Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe de ouders van Liam heten, dus heb ik ze gewoon John en Alice genoemd. Als iemand weet hoe ze heten dan hoor ik dat graag.