Overgave - 50

Twee dagen lang kwam ik mijn kamer amper uit, ik dacht na over hoe ik de vuurheer kon overtuigen de watermeesters hier te laten. Toen ik de dag erna ’s ochtends opstond, zat er een valk te wachten op mijn stoel. Meteen nam ik de brief en zette de valk in het kooitje.

Lizzie

Ik ben het eens met de admiraal dat de watermeesters uit de stam verwijderd moeten worden. Dat is immers de enige mogelijkheid om de macht op de stam te behouden. Ik zie geen enkele reden om dit niet te doen. Desondanks ben ik niet van plan een groep soldaten achter te laten, de stam zou te zwaar protesteren en geen informatie lossen. Jij zal daar dus nog een tijd als spionne moeten blijven. Zorg dat de prinses je volledig gaat vertrouwen, zodat ze geen belangrijke informatie achterhoudt.
Over een maand kom ik persoonlijk alle watermeesters ophalen. Je kan de prinses laten weten dat de rest van de stam zal gespaard worden als ze zonder problemen meegaan. Anders zal ik alsnog de stad aanvallen. Ze zijn te machtig om hun vrijheid te kunnen behouden.

Hoogachtend

Vuurheer Azlaï

Ik was kwaad toen ik de brief gelezen had. Natuurlijk had ik verwacht dat hij de watermeesters zou opeisen, maar toch… Ik vond het echt belachelijk dat hij persoonlijk kwam. Dacht hij soms dat ze hem hier zouden staan toejuichen? Of wilde hij de prinses soms vernederen? Het kwam me in ieder geval wel goed uit dat hij geen soldaten zou achterlaten, enkel ik dus. Niemand zou in de gaten hebben dat ik maar een spelletje speelde. Voorlopig, althans.
Plots kreeg ik een ingeving. Natuurlijk, zo kon ik de stam helpen! De vuurheer zou geen keuze hebben! Ik rende mijn kamer uit, recht naar de kamer van Yue en Sokka.

“Lizzie, wat doe jij hier?”, vroeg Yue verbaasd.
“Ik heb een brief gekregen van de vuurheer”, zei ik. Ik gaf de brief aan Yue. Ze verbleekte toen ze hem las.
“Maar, maar…”, stamelde ze.
“Rustig, Yue”, suste ik, en ik legde mijn hand op haar schouder. “Ik heb een plan.” Yue keek me hoopvol aan.
“Echt?”, vroeg ze verbaasd. Ik knikte.
“We zullen veel meesters aan de vuurnatie moeten geven, maar niet iedereen. Het zal zwaar zijn, we zullen onderdrukt worden, maar we zullen overleven.”
“Maar… Wat als die oorlog blijft duren? Ik kan toch niet zomaar de halve stam gevangen laten nemen als ze misschien uiteindelijk zullen sterven?”
“Yue, we doen er alles aan om dit te stoppen”, zei ik zacht. “Maar we hebben in dit geval geen keuze. In een oorlog moet je offers brengen.”
“Goed dan”, zuchtte ze. “Maar daarna gaan we opzoek naar een manier om hier een einde aan te maken.”
“Uiteraard”, glimlachte ik.

Na het ontbijt besprak ik met Yue en Sokka wat het belangrijkste was om rekening mee te houden als we ons antwoord aan de vuurheer moesten geven.
“Hij zal geen genoegen nemen met een groot deel”, zei ik. “De stam moet zo erg verzwakt worden dat we geen dreiging voor hen vormen.”
“Maar we kunnen niet iedereen wegsturen”, merkte Yue op.
“Ik weet het, ik denk dat we best eerst uitzoeken wie zeker hier moet blijven”, knikte ik.
“Yue”, zei Sokka meteen.
“Maar ik kan onze mensen toch niet gevangen laten nemen en zelf veilig hier blijven”, protesteerde Yue.
“Yue, Sokka heeft gelijk, de stam heeft je nodig”, zei ik zacht.
“Jij kan enkel iets aan die oorlog proberen doen als je hier bent”, vulde Sokka aan.
“Goed dan”, gaf Yue toe. Ik zag aan haar gezicht dat ze ergens wel opgelucht was.
“Bovendien kan je Yle niet alleen laten”, merkte Sokka op.
“Maar jij bent er toch?”, vroeg Yue. Sokka en ik keken elkaar aan. Hij had het blijkbaar al begrepen.
“Yue, de vuurheer zal jullie nooit beiden hier laten”, zei ik zacht.
“Een van ons moet een offer brengen”, vulde Sokka aan. “Zowel vanwege de vuurheer, als uit respect van de andere mensen die gevangen genomen zullen worden. En die ene zal ik zijn.”
“Nee!”, schrok Yue. “Sokka, dat kan toch niet, ik heb je nodig!”
“Je hebt Lizzie”, zei Sokka zacht. “En je hebt zelf gezegd dat we niet kunnen maken hier te blijven als we de anderen laten gaan.”
“Het spijt me, Yue, maar we hebben geen keuze”, zei ik.
“Jij bent de prinses, Yue, de stam heeft je nodig. Ik ben niet zo belangrijk”, zei Sokka.
“Oké dan”, zei Yue, met tranen in haar ogen. Sokka nam haar hand vast.
“Ik hou van je”, fluisterde hij. “Wat er ook gebeurt, Yue, dat zal nooit veranderen.” Sokka en Yue keken elkaar aan.
“Ik ook van jou”, fluisterde Yue. Zachtjes stond ik op, ik dacht dat ik hen nu beter even alleen kon laten. Sokka gevangen laten nemen was een zware beslissing. Ik aarzelde even, maar besloot toen ook Yle mee te nemen, zodat ze Yue en Sokka niet zou storen als het niet nodig was.