11. lunch time

'Ok, nu we gezellig hebben zitten lachen om een of ander leuk geheimpje, mag ik eindlijk een handdoek?' ja, ik was niet echt aardig bezig, maar hij had me net gewoon laten stikken! ik had het recht om boos op hem te zijn.
voor ik verder kon gaan schreeuwen over waarom hij niet te vertouwen was in mijn hoofd, werd er een handdoek naar mijn hoofd geslingerd. ik keek even naar edward, zei zachtjes 'bedankt' en droogde me snel af. ik zuchte opgelucht toen ik eindelijk weer benen had. ik richte me op Seth.
'Je kan me nu neerlaten,' was mijn niet al te subtiele hint.
'Waarom?' vroeg hij.
'Daarom.'
Seth fronste en trok me alleen nog dichter naar zich toe. ik zuchte geergerd en edward lachte. ik had eigenlijk verwacht dat, zodra ik er als een normaal mens uit zou zien, Seth me op de grond zou neersmijten en zonder mij nog een blik waardig te gunnen er vandoor zou gaan. blijkbaar niet dus. dan maar iets anders bedenken.
'Moest je niet eten ofzo?'
zodra ik dat zei begon Seth's maag te rommelen. in plaats van mij neer te zetten, liep hij naar de eettafel toe. hij zette mij op een stoel en ging naast mij zitten. edward legde een bord met spaghetti voor hem neer. ik had niet gemerkt dat hij aan het koken was. zonder verdere waarschuwing viel hij het eten aan.
'Wil jij ook wat, caliana?' vroeg Edward.
'Nee, dankje.'
'Kan je geen spaghetti eten?' vroeg Seth. ik wist zeker dat het als grapje bedoeld was, maar mijn antwoord was serieus.
'Weet ik niet.'
'Wat bedoel je?'
'Ik bedoel, ik weet het niet.' ik haalde mijn shouders op. 'Nooit geprobeerd.'
Seth glimlachte. 'Nou, dan is nu je eerste keer.' hij stond op en liep naar een kast. daar haalde hij een bord uit. hij kwam weer naast mij zitten en legde wat spaghetti op het bord. toen schoof hij het naar mij. ik keek ernaar, niet geheel op mijn gemak. Seth lachte.
'Kom op, je gaat er niet dood aan.'
'Hoe weet jij dat zo zeker?' vroeg ik. ik zuchte even, pakte een sliert spaghetti en propte het snel in mijn mond. Seth lachte alweer toen hij mijn gezichtsuitdrukking zag.
het was, om het kort te maken, verrukelijk! nog nooit in mijn leven had ik gedacht dat menseneten zo geweldig zou smaken. het was beter dan vis en zeewier, en misschien zelfs lekkerder dan mensenvl... stop! ik wou daar helemaal niet aan denken. nooit meer.
ik merkte dat seth een beetje bezorgd naar me keek, waarschijnlijk door de plotse verandering in mijn gezichtsuitdrukking. edward keek ook naar mij, maar met meer medelijden.
ik haalde diep adem, zette een glimlach op en schoof de rest van de spaghetti terug naar Seth.
'Bedankt, maar ik heb geen honger.' Seth knikte alleen, en met een laatste vragende blik, ging hij verder met eten.