012- You’ve got to live the life you want to remember

Dean-
Ik durf niet meer naar Olivia toe. Niet na gisteren. Waarom bleef ik ook kijken. Natuurlijk vind ze mij niet leuk, ze vind mijn beste vriend leuk! Zouden ze al iets hebben? Nadat ze hebben gezoend… ‘Dean, gaan we opletten?’ ‘Nee’ zeg ik kwaad terug. Verslagen wijst mijn engels lerares naar de deur. Met een zucht pak ik mijn spullen en loop ik weg. ‘Ik ben er net uit gezet’ zeg ik zo nonchalant mogelijk tegen de receptioniste. Ze geeft me een brief. Als ik terug naar de les loop bedenk ik me. Ik ga naar Olivia! Ik ren naar buiten en gooi de brief weg. Ik race op mijn fiets naar het ziekenhuis. Ik ren naar de kamer van Olivia. Ze heeft haar kleren al aan en ze is haar horloge aan het omdoen. Geschrokken draait ze om. ‘Dean, je liet me schrikken’ zegt ze. Half lachend. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ze pakt mijn hand. ‘Dean..’ begint ze. ‘Sssst, zeg maar niks.’ Onderbreek ik haar. Ik waag het en breng mijn lippen op de hare. Keihard duwt ze me weg. ‘Hoe durf je viespeuk?!’ Schreeuwt ze. Ze slaat volop in mijn gezicht. Huilend rent ze weg. Ik blijf verbaasd staan. Ze lachte toch naar me? Ze pakte toch mijn hand? Dat zijn toch duidelijk hints dat ze me wil? Toch?

Zij-
Ik ren weg uit het ziekenhuis. Ik stap de bus in. Ik wil niet naar huis. Ik moet nu even naar mijn vriendje.
Dingdong. ‘Hee, Olivia! Hij is boven.’ Zijn moeder doet de deur open. Ik loop naar boven. Daar zie ik mijn vriendje zingen. OMG hij heeft zo’n mooie stem! ‘Hey’ onderbreek ik hem. Ik voel me meteen stom. Ik sla tegen mijn hoofd. Waarom onderbreek ik hem in godsnaam? ‘Hey, Olivia’ zegt hij blij tegen me. Ik lach. ‘Je zingt echt heel mooi’ zeg ik trots. Hij bloost. ‘Bedankt’ zegt hij met de meest schattige stem ooit. ‘Ik heb me net opgegeven voor the X-Factor.’ Hij kijkt naar beneden en bloost weer. ‘Wauw, geweldig.’ Ik roep het uit. Ik omhels hem en hij zucht opgelucht.