07

ik schepte toch maar wat eten op, want helemaal niet eten was ook niet goed.
Maar toen het op mijn bord lag at ik het alsnog niet op.
"Gaat het wel?" vroeg een jongen naast me.
Het was David Meyer, de jongen die voor mij werd ingedeeld bij Ravenclaw.
Ik knik, maar David gelooft me niet.
Maar hij gaat er gelukkig niet over door.
"Hier... moet je dit eens proeven!" Hij schepte vrolijk een soort fruit salade op mijn bord. Zo veel zelfs dat ik het andere eten niet meer kon zien!
Hij glimlachtte breed en ik nag een hap.
De smaak van Manderijn kwam mijn droge mond binnen als een tsunami!
En de appel en paar snaak waren daarna erg overheersend.
"Lekker." zei ik tegen David, ondanks dat ik peer verafschuw.
David lachtte breed en hij ging weer verder met zijn eigen eten.
Ik at nog wat van mijn aardappelen en liet de rest staan.
David keek me op een gegeven moment weer aan.
"Eet je geen vlees?"
Ik schudde mijn hoofd. "Ik ben vegetarier."
David knikte weer en ging weer verder met eten.

Na het hoofdgerecht verscheen er ineens enorm veel toetjes!
ik kreunde toen ik de zoete geuren van aardbijen en chokolade rook.
Ik had namelijk helemaal geen honger meer en werd er misselijk van.
Ik zat nog steeds te piekeren.
Wat zouden mijn ouders er eigelijk van vinden?!
En ook nog iets... ik had helemaal niemand om dingen aan te vragen!
Ik moest vanaf nu af aan alles in mijn eentje doen!
Ik keek nog een keer naar Cara, die een grote berg vanille ijs op aan het scheppen was.
Toen keek ik naar Evan, aan de tafel van Hufflepuf. Hij was in een slappe lach geraakt met een van zijn beste vrienden Billy.
Ik kende Billy best goed. Hij was namelijk al een paar keer bij ons thuis geweest toen het vakantie was.
Hij noemde me altijd Egeltje, omdat mijn haar altijd in pieken langs mijn hoofd hangt.
Stephanie, die aan de tafel van Slytherin zat, was met niemand aan het praten, maar was volop chokola naar binnen aan het werken.
Wat niet vreemd voor haar was. Ze is namelijk nogal chokola verslaafd.

Toen alle toetjes uiteindelijk verdwenen waren had iedereen rode wangen van de slaap.
Zelfs de leeringen die al in hun 7e jaar zaten.
Ik kende niemand die daar zat.
Evan zat in zijn 5e jaar, en Stephanie in haar 3e.

Iedereen stond op en ik had geen idee waar ik naartoe moest.
Ik liep iedereen gewoon maar achterna.




to be continued...