0.1

Whitney Alex Clark
Ik ren de trap af met mijn tas over mijn schouder. “Mam ik ga!” Roep ik door het hele huis heen in de hoop dat ze het gehoord heeft. “Oké schat! Veel plezier bij Ashley!” Ik grinnik zachtjes. Als ze toch is wist waar ik altijd heen ga met Ashley, dan zou ze niet zo reageren. Vandaar dat ze het ook niet weet. Ik stap in mijn afgetrapte vans en trek mijn jas van de kapstok waarna ik de deur met een harde klap achter me dicht trek. In mijn jaszak graai ik naar mijn autosleutel en ik druk op het knopje waarna het slot eraf gaat. De radio zet ik extra hard en vrolijk neurie ik mee met de melodie. Ja vrolijk ja, ik ben altijd vrolijk als het eindelijk vrijdagavond is en ik weer met Ashley naar het bos ga om te battelen.

“Whitney!” Gillend komt ze op me afrennen. Ik knuffel haar vrolijk terug. “Ik heb er zo’n zin in!” Roept ze vrolijk. Ik grinnik, ze kan altijd zo hyper doen. Dat is waarom ik haar zo leuk vind. Ze is altijd vrolijk en ze bekijkt dingen altijd van de positieve kant. En ik kan je vertellen, dat is moeilijk in deze stad en al helemaal met mijn ouders.

Nadat ik mijn spullen naar binnen heb gebracht en de ouders van Ashley heb begroet zijn we op weg naar het bos. Onderweg verteld Ashley uitgebreid over dat haar moeder dacht dat ze vanavond naar een jongen toe ging omdat ze niet wilde zeggen waar ze heen ging. Haar moeder is echt een schat maar ze kan soms zo overdrijven. Ze wil altijd weten met wie Ashley omgaat en waar ze heen gaat. Dat is soms best een probleem als we weer gaan battelen in het bos, omdat dat geheim is. Niemand, behalve de dansers, weet dat we dit doen. Niemand mag het ook weten want iedereen herinnert zich nog de uitspraak van de burgermeester.

“Ashley, Whitney!” We lopen naar de open plek toe en Britt komt meteen naar ons toe. “Hey!” Roept ze vrolijk. “Hey.” Begroeten we haar terug. Eigenlijk zien Ashley en ik de mensen die hier zijn alleen maar op de dagen dat we battelen want ze zitten niet bij ons op school. De mensen die hier zijn hebben wij ontmoet na de uitspraak van de gemeente. We waren het er allemaal niet mee eens en hebben besloten dat we het dansen niet wilde opgeven. Vandaar de geheime battles in het bos. Iedereen vind het dan ook jammer dat het zo geheim moet want als ik dans ben ik mezelf, en dat geldt voor iedereen hier.

Sorry dat het zo lang duurde!
Bedankt voor alle abbo's al <3
hier het eerste deeltje (:
What do you think?
Kudo? Reactie? xx'