~5~ quidditch

Wallen konden mij nooit wat schelen... Er was toch niemand die zich eraan ergerde. Voldy hield er zelfs van, daarom hield ik mezelf vaak lang wakker. Zodat hij misschien wat langer dan 0,2 secondes naar mij zou kijken per dag...
Ik liep door de grote gang van Malfoy Mansion, toen ik Draco zag verschijnen vanuit zijn en Harry's slaapkamer. Ik lachte nooit naar hem, wat zou dat helpen? Dus ik keek hem niet aan. Toen schrok ik me opeens dood. Daar was Harry... Ook hij kreeg geen glimp van mijn gezicht te zien, hij bekeek het maar... Dit alles was zíjn schuld... Al wist ik niet eens wat ik bedoelde met "dit alles"...
'Haaaaai oma. Ik ga winnen van Malfoy!!!' Riep Harry opeens toen hij net voorbij was, en ik schrok... Alweer...
Harry en Draco liepen de gang uit, door de voordeur. En ik bleef verbijsterd staan... Ik was zijn oma...
Snel veegde ik een traan weg. Er was nooit iemand geweest die mij begroet had op zo'n manier...
Geschokt keek ik hoe Harry glimlachend gezien had hoe ik had gehuild...

En ik vluchtte naar boven, waar ik uit mijn raam de hele wedstrijd tussen mijn kleinzoon (bij die gedachte huilde ik opnieuw) en mijn neefje perfect kon zien. glimlachend zag ik hoe Harry de snaai wegplukte uit de lucht, vlak voor Draco's neus. En de snaai in zijn jaszak stopte, om vervolgens de rits dicht te doen.
Arme Draco... hij zou nog een zware nacht krijgen met rondvliegende snaaien, dacht ik grijnzend