101~

Laura PoV
'EN waarom denk je dat?' vroeg ze, dat laatste was er gewoon te veel aan. 'Tom! Georg! Kom eens die blonde eens aan de leiband hangen!' riep ik uit. Blondie keek me uit de hoogte aan. Geen van de jongens kwam. het was logisch, ze zaten in een studio, die was geluidsvrij, en zij maakten ook nog eens lawaai. Ze haalde haar schouders op. Ik kon er echt niets aan doen maar ik stond op, en met een zwaai van mijn voet, gingen haar benen van de grond. ze belande op de grond. ik glimlachte en wou verder werken, maar ze hield zich vast aan mijn been. Wel, nu vroeg ze erom. ik hield haar vast bij haar haren en trok haar recht, en weg van mij. Greg moest blijkbaar naar de repetitieruimte gelopen zijn, want op het moment dat Thalia zich begon te mengen in ons gevecht, hoorde ik duidelijk de stemmen van de jongens die niet echt snapten wat er aan de hand was. Het duurde echter niet lang -ik had net niet met mijn vuist haar gezicht kunnen bewerken- voor ik een stel sterke -toch sterker dan de mijne- armen om mijn middel voelde die me twee, drie meter achteruit trok. Georg hield me in de lucht, dus ik kon stampen van woede zo veel ik wou... het enige probleem voor hem was als ik mijn benen te ver achteruit trok, dan zou ik ... cruciale lichaamsdelen raken. En dat zou hij niet echt leuk vinden, denk ik. Tom had duidelijk minder moeite om zijn blonde trutje vast te houden, maar Georg vroeg Gustav om te helpen. Njah njah njah, ik ben sterk. en raar blijkbaar...
'Wat is het probleem?' vroeg Bill zacht. Hij stond tussen ons in en keek ons om beurten aan. 'Ze heeft me op de grond geduwd.' zei Blondie op een zielig babytoontje. Tom rolde met zijn ogen, Bill dacht er blijkbaar ook zo over. 'Je begint te vechten omdat Laura je een beetje duwt?' vroeg hij sceptisch. 'Nee, ze schopte mijn benen weg en ik viel. Je zou eens moeten weten hoeveel pijn dat doet!' riep ze. Ik zag Bill glimlachen. 'ik weet hoe dat voelt, ik heb het zelf nog meegemaakt.' zei hij terwijl ik terug dacht aan vroeger. Blijkbaar was ik genoeg gekalmeerd om los gelaten te worden, maar Gustav en Georg bleven Close.