Chapter Fifty-Six,

Elise's pov

Ik zit in de trein naar huis als ik word gebeld. -Harry <3 -. Ik druk hem weg. Even later gaat mijn mobiel weer. Weer was het Harry. Ik haal even diep adem en neem op. 'Wat?' vraag ik bot. 'We moeten praten.' zegt hij. Ik lach sarcastisch. 'Er was toch geen wij meer? Of lieg ik nu alweer?' Ik hoor een zucht. 'Elise, vergeet wat ik heb gezegd. Het spijt me. Er is een wij. Die zal er altijd zijn en zal nooit weggaan.' 'Vergeet het.' zeg ik bot en ik hang op. De trein stopt en ik stap uit. Ik loop over het plein voor het station en zie Lisanne zitten. Ik loop naar haar toe. 'Hey gek kind, wat doe jij hier?' ik geef haar een knuffel. 'Ik had geen keus.' zegt ze terwijl ze ergens achter haar wijst. Ik kijk en zie de jongens staan. Ook Harry. Hij loopt naar me toe. 'Het spijt me echt heel erg. Ik heb met mijn moeder gepraat en ze heeft echt heel veel spijt.' Ik zucht. 'Harry, laat maar. Je vroeg me om te vergeten wat je allemaal zei. En dat ga ik ook doen. Vanaf we elkaar voor het eerst zagen, ik ga alles vergeten.' Ik zie zijn gezicht vertrekken van spijt naar iets wat ik nog nooit bij hem had gezien. 'Elise, ik...' 'Laat het zitten.' onderbreek ik hem. 'Ik heb genoeg gehad.' Ik draai me om en wil weg lopen. Lisanne houdt me tegen. 'Wat doe je? Ik dacht dat je hem wel wilde zien.' Ik schud mijn hoofd en voel de tranen opkomen. Lisanne geeft me een knuffel. Ik had door dat de jongens er nog steeds stonden. 'Oke, even een ander onderwerp.' zegt Lisanne na enkele minuten. 'Hoe ging het met je moeder.' 'Ze is blond.' zeg ik droog. Lisanne lacht, waardoor ik ook moet lachen. Ze kon me altijd opvrolijken. Ze is als een zus voor me. 'Ik weet wie mijn echte vader is.' Ze kijkt me aan met grote ogen. 'Wie?' hoor ik haar en de jongens vragen. Behalve Harry. Hij was verdwenen. 'Dereck Shepherd. Harry's dokter.' 'WAT?!' roept iedereen tegelijk. Ik knik. 'Hij was bij mn moeder, ik was helemaal in de war. Ik snapte er niets van. Maar toen heeft mn moeder alles uitgelegt. Hij is mijn vader.'