Een onvergetelijke terug reis

Samen met Ranless liep ik het kasteel uit. Voor het kasteel wachten Harma al geduldig op ons. 'Klaar om terug te gaan naar huis?' vroeg Ranless. Ik keek hem even bedroeft aan. 'Nou ja, ik wil wel naar huis maar... kom ik hier nog wel een keer terug?' Ranless knikte alleen maar en zei: 'Ben je vergeten dat er nog ergens een jongen rond loopt die door een ruzie vermist is?' eerst begreep ik niets van wat hij bedoelde maar ineens schoot het me te binnen. Tim! Tim zat vast ergens in de problemen! 'Je hebt gelijk.' Ranless hielp haar op Harma en ging vervolgens achter haar zitten. Net als op de heen weg riepen de mensen uit het dorp van alles naar Harma, ik zei zacht tegen hem: 'Let er maar niet al te veel op. Je bent een pracht beest.' een klein knoretje was uit zijn grote mond te horen.

Bij het huis van Ranless aangekomen pakte ik nog wat spullen mee en zei Ranless gedag. 'Wees voorzichtig, oke?' de tranen branden in mijn ogen en Ranless knikte even. 'Ga snel, straks worden je ouders ongerust.' dit keer was ik de gene die heel erg hard moest lachen. Ik gaf Harma een kus op zijn kop en begon vervolgens de heuvel af te lopen. Voor de laatste keer keek ik achterom en zwaaide naar Ranless. Ik sloot mijn ogen en toen ik ze weer opende stond ik weer in de donkere grot. Nu leek het echt alsof alles maar een droom was geweest, maar de ring en het fluitje hielpen me er aan herinneren dat dat niet zo was. Zo snel als ik kon rende ik naar huis.

Thuis aangekomen zat iedereen in de woonkamer, zo te zien hadden ze nog niet door dat ik in de deur opening stond. 'Stoor ik?' zei ik glimlachend. Mijn ouders stonden meteen op en liepen naar me toe. Rik bleef zitten maar je kon aan hem zien dat ook hij blij was. 'We hadden niet verwacht dat je nog terug zou komen.' zei mijn vader. Ik lachtte even en zei: 'Wees maar niet bang, lang blijf ik niet! Ik ga op zoek naar Tim en dan wil ik weer terug naar Isil Mìrë.' allebij mijn ouders knikte goed keurend en ik wist dat ze het dit keer wel meende.