Chapter Fifty-Five,

Elise's pov

Hij loopt door. Zonder ook maar iets te zeggen. 'Elise, ik vertel je geen leugens.' 'Dat betwijfel ik eigenlijk. Waarom mocht ik hem niet zien? Was je bang dat ik het beter met hem kan vinden dan met jou? Niet dat dat zo moeilijk is.' 'Oke, dan hoor je het toch niet.' zegt mijn moeder bot. 'Nee, vertel. En dan gelijk het hele verhaal.' Ze knikt en we lopen naar binnen. 'En wil je de volgende keer niet zo schreeuwen? Straks denken de buren nog dat ik iemand aan het vermoorden ben.' ze probeert te lachen. Ik vindt het alleen niet zo grappig. Het doet me denken aan Harry. Die bijna dood was door mij. 'Dus waar moet ik beginnen?' vraagt mijn moeder. 'Bij het begin?' stel ik voor. 'Oke, ik ontmoette je vader toen ik net was gescheiden van Piet, de vader van je zussen. Hij hielp me heel goed en uiteindelijk werden we verliefd. We trouwden en ik raakte zwanger van jou. En toen kregen we problemen. Hij wilde met ons verhuizen naar Engeland. Maar ik kon je zussen niet achterlaten. Hij wilde ze wel meenemen, maar daar was ik op tegen. Ze moesten hun vader blijven zien. Dus toen kregen we een nog grotere ruzie en toen besloten we te scheiden. Maar hij hield echt van je. Maar ik kreeg de voogdij.' 'Maar waarom heb ik hem dan nooit gezien? Waarom wist hij niets van mij?' vraag ik. 'Hij wilde langskomen, dus heb ik in paniek vertelt dat ik heb gezegd dat hij dood was. Hij vond het een vreselijk idee, en ik heb er ook echt spijt van. En toen wilde hij laatst ook weer contact, en toen raakte ik weer in paniek en toen moest ik wel vertellen dat Johan je vader was. En toen kregen Johan en ik ook ruzie. En toen kwam hij opeens langs. Dus, nouja, je weet wat er toen gebeurde.' ik knik. 'Dus dat is alles?' vraag ik. 'Ja, vertel eens wat over jou.' Ik schud mijn hoofd. 'Kom op, ik heb mijn verhaal gedaan.' zegt ze. Ik zucht en vertel een beetje. 'Dus nu ligt hij nog steeds in het ziekenhuis?' vraagt ze. Ik knik. 'Luister, hij houdt nog van je, als jij gewoon duidelijk maakt dat jij ook van hem houdt, is alles weer goed.' Ik sta op. 'Ik ga maar eens, geen idee waarheen.' Mijn moeder knikt. 'Het komt wel goed.'