Chapter Fifty-Two,

Elise's pov.

Ik sta op de haven. Wachtend op de boot naar huis. Hij had blijkbaar vertraging. Maar hoe kan een boot vertraging krijgen? Een file? Ik zucht en zie een boot aankomen. 'Waar ga jij heen?' hoor ik een bekende stem vragen. 'Huis.' zeg ik en kijk naar Dereck Shepherd. 'Waarom?' 'Waarom niet?' vraag ik. 'Nederland?' vraagt hij. Ik knik. 'Jij?' vraag ik als ik zijn koffer zie. 'Besloten om mijn dochter te zoeken.' 'Cool.' Ik pak mijn tas en loop naar de boot. Dereck volgt. 'Waarom ging je ook al weer terug?' vraagt hij. 'Eh, ik heb zo mijn redenen.' antwoord ik snel. Dereck lacht. 'Oke, dan vertel je het niet.' 'Waarom ben je zo geinteresseert?' vraagt ik nieuwsgierig. 'Ik weet niet, je voelt een beetje als een dochter voor me.' 'Oh...' het valt even stil. 'Ik ga mijn moeder zoeken.' vertel ik uiteindelijk. Hij kijkt me vragend aan. 'Mijn moeder is nogal een leugenaar en liet mij en mijn zussen in de steek een lange tijd geleden. Ze vertelde dat mn vader dood is en nu zegt ze dat Johan mn vader is. Het is nogal verwarrend. Dus ik wil gewoon de waarheid weten.' Hij kijkt me trots aan. 'Hoe heet je moeder?' 'Anita. Anita Koopmans.' Ik zie zijn gezicht vertrekken. 'Wacht, ken je haar?' 'Nee, wel een andere Anita. Mijn ex heet zo. Vandaar.' Ik keek uit over het water. 'Ik hoop dat jij je dochter vindt.' 'En ik hoop dat jij de waarheid komt te weten.' 'Dankje.' zeg ik.
Een paar uur later stopt de boot. 'Ik zie je vast nog wel.' zegt Dereck. Ik knik. 'Ja, tot dan.' Ik zwaai en ren naar de trein. Die rijdt nogal lamgzaam. Voor mijn gevoel dan. Binnen twee uur ben ik thuis. Ik pak de telefoon en bel mijn moeder. 'Mam, waar ben je?' 'Wat een verrassing? Hoe gaat het?' hoor ik haar vragen. 'Mam, je negeert mijn vraag.' 'En jij die van mij.' zegt ze droog. 'Mam...' zeg ik bot. 'Wat is er lieverd?' 'Vertel, waar ben je?' Ik hoor een zucht. 'Ik ben morgen bij je. Heb geduld. Ik zal je alles vertellen.'