Hoog bezoek

Langzaam werd ik wakker. Toen ik mijn ogen open deed zag ik dat Ranless naast me op het bed zat. 'Heb je lekker geslapen?' vroeg hij met een zachte stem. Ik knikte alleen maar, deze nacht had ik niet gedroomt. Ranless stond op en pakte kleding: 'Denk je dat dit je past?' vroeg hij terwijl hij een rode jurk omhoog hield. 'Ik denk van wel' zei ik. 'Maar waarom zo netjes?' Ranless glimlachte even. 'Vandaag komt je vader een bezoekje brengen.' langzaam begon het tot me door te dringen dat mijn vader helemaal niet een simpele boer kon zijn. 'Kleed je maar snel aan, ik heb beneden wat broodjes klaar liggen.' Ik stond op en kleede me snel aan. Toen ik bendeden kwam zag ik dat Ranless echt van alles op tafel had staan, van kaas tot jam, van brood tot soep. Niks was hij vergeten. 'Verwacht je een heel leger ofzo?' vroeg ik verbaasd. Daar moest Ranless om lachen, maar hij zei niks. Ik ging en tafel zitten en at wat ik maar in mijn mond kon proppen. Toen het bijna twaalf uur was werd er op de deur geklopt. 'Ben je er klaar voor?' vroeg Ranless. Weer was mijn antwoord een simpel knikje.

Gekleed in de mooiste kleren die ik ooit had gezien stond hij dan, mijn vader. Ranless stond nog altijd naast me en ik fluisterde zo dat alleen hij het horen kon: 'Ho, wacht is even.. Is mijn vader koning?' Ranless beantwoordde mijn vraag door te buigen. Ik deed exact het zelfde. 'Ik zie dat Ranless je goed heeft verzorgd.' zei de koning. Ik durfde hem niet aan te kijken: 'Ja uwe hoogheid.' Ranless gaf me een klein tikje. Ik snapte dat het mijn vader was maar om hem nou meteen aan te vliegen en te knuffelen was niet echt mijn ding. Daarom had ik besloten het rustig op te bouwen van uwe majesteit tot vader of papa. De koning kwam naar me toe en tilde mijn hoofd op: 'Ik snap dat het nieuw voor je is.' ik trok mijn hoofd terug, ik hield er niet van als mensen ongevraagd aan me zaten. Blijkbaar was de koning daar van geschrokken want hij keek Ranless snel aan en die zei op zijn beurt weer: 'Vergeef het haar, ze is hier pas net.' ineens schoot me te binnen wat mijn moeder gezegt had: 'Leer is van je af te bijten!' dit was zo een kans om te bewijzen dat ze prima voor zichzelf kon opkomen. Nu keek ze de koning recht aan en zei: 'Het is niet Ranless zijn schuld! Ik heb gewoon liever niet dat u nu al aan me zit!' ik keek hem boos aan. Ranless keek geschrokken maar tegelijker tijd ook weer blij. De koning keek me geschrokken aan en zei: 'Als dat zo is.. Kom ik later nog wel eens terug.' hij liep weg en sloot de deur achter zich. Toen ik en Ranless hoorde dat de koning weg was barsten we allebei in lachen uit.