21

'Tom moet jij niet eens naar huis, je wordt morgen overstelpt met informatie,'zei Embry mij.
'Ik weet de weg niet,'gaf ik beschaamd toe.
'Ik loop wel met je mee, ik en Jared mogen toch wachtlopen,'bood Paul aan.
'Tom?'vroeg Billy,'Ik heb liever dat je niets verteld, ik nodig Pocahontas uit voor het kampvuur morgenavond.'
'Oké, ik wist toch al niet hoe ik het zou moeten vertellen.'
'Laten we gaan,'zei Paul.

'Jij woont toch hier?'vroeg Paul toen we bij mijn huis aankwamen.
'Ja, dankjewel.'
'Graag gedaan.'
Indiana kwam naar buiten gerend en zag mij en Paul staan.
'Hoi jongens,'zei ze.
'Hoi Indiana sorry dat ik zo gemeen deed daarstraks,'verontschuldigde Paul zich.
'Maakt niet uit,'zei Pocahontas.
'Jawel ik had niet zo bot mogen doen,'stribbelde Paul tegen.
'En ik had niet zo moeten zeuren,'wierp zij weer tegen.
'Hé ik moet gaan, zie jou morgen Tom,'zei Paul voor hij in het bos verdween.
'Tot morgen,'riep ik hem nog achterna.
'Waarom zie jij hem morgen?'vroeg Indiana geïriteerd.
'We gaan gewoon met wat vrienden rondhangen,'zei ik.
'Dus nu pik je mijn vrienden in?'zei ze verontwaardigd.
'Tuurlijk niet, we kunnen het gewoon goed vinden,'zei ik voor ik naar mijn kamer verdween om tot rust te komen.
Nadat ik een paar minuten op mijn kamer had gezeten ging de deur open en Pocahontas naast me zitten.
'Het spijt me dat ik zo egoïstisch doe,'zei ze.
'Het maakt niet uit, jij hoeft je nergens voor te verontschuldigen.'
'Ik doe kinderachtig omdat jij met mijn vrienden omgaat,'verweet ze zichzelf.
'Je voelde je gewoon buitengesloten, daar kan jij niks aan doen.'
'Dankjewel,'ze ze met een waterachtige glimlach.
'Waarvoor?'
'Dat je me probeerd op te vrolijken en dat je het voor me opnam tegenover Paul, dat was lief van je,'zei ze voor ze vertrok.
Ik staarde naar de dichtvallende deur. Ze zou nooit beseffen hoeveel die woorden voor mij betekende.