Bang om naar school te gaan

Toen ik wakker werd scheen de zon al. Was ik dan weer te laat? Ik rende naar benden: 'Mam, pap..' toen ik binnen kwam zag ik mijn ouders en de juf. Ik keek ze aan en vroeg: 'Wat doet u hier? Hebben we vandaag geen school?' Ik liep naar de stoel en ging tegenover mijn moeder zitten. 'Ik wilde even met je ouders praten.' zei de juf. Snel keek ik naar de grond, zou het gaan over de ruzies? 'We beginnen vandaag wat later.' zei de juf er achteraan. Ineens schoot me te binnen dat ik niet wist waar ik het fluitje gelaten had. 'Papa, heb jij een fluitje gezien? Hij is met zwarte steentjes bezet en heeft een goede glans.' ik keek vragend naar mijn vader en hij zei op zijn beurt: 'Zo, zo doe maar duur! Hoe kom je aan een gouden fluitje?' Daar schrok ik van. Ik kon ze moeilijk vertellen dat ik hem van een vreemde man had gekregen die vervolgens als sneeuw voor de zon weer was verdwenen. 'Ik..ik heb hem een paar dagen geleden van Charlie gekregen.' ik wist dat Charlie mee zou spelen als mijn ouders het haar gingen vragen. Alleen zou ze alles vervolgens aan haar uit moeten leggen. 'Nee, ik heb hem niet gezien.' zei mijn vader. Ik besloot maar niet door te vragen. 'oke, ik zal jullie even alleen laten.' zei ik en ik liep weer naar boven.

Hij moest hier toch ergens liggen! Ik had al mijn hele kamer afgezocht maar nergens had ik hem gevonden. En het mes was ook uit mijn badjas verdwenen. Die had Sarah daar extra laten zitten zodat ze hem kon weg leggen als niemand het doorhad. Ineens kwam mijn moeder binnen. 'Wat is het hier een puinhoop! Allemaal voor dat ene fluitje?' ze trok haar wenkbrauwen op. Ik keek haar aan en zei: 'Ja, maar wat is er?' mijn ogen gleden naar de ring die nog op mijn nacht kastje lag. Die mocht mama niet zien! Bijna onopvallend liep ik er naartoe en pakte hem op. 'De juf is weg, en over twee uur moet je naar school.' dat betekende dat ze pas om twaalf uur gingen beginnen en dus of pas tegen zes uur klaar waren of ze hadden een korte dag. 'Hebben we dan een korte dag?' ik keek mijn moeder even vragend aan en die knikte. 'Oke.' was het enige wat ik nog zei. Mijn moeder wilde weg lopen. 'Mam..' ze draaide zich weer om: 'ja.'. Ik keek naar de grond en zei zacht: 'Ik durf niet naar school.' mijn moeder kwam naar me toe en ging naast me zitten. 'Ik ben bang dat ze me nu gaan uitlachen omdat ik gister weg liep.' zonder dat mijn moeder het merkte schoof ik de ring om mijn vinger. 'Dat zullen ze heus niet doen. En ik en je vader hebben met de juf afgesproken dat als ze je irriteren ze na moeten komen.' dit stelde me niet erg gerust maar ik besloot het toch maar te laten voor wat het was.

In de klas was het erg rustig en niemand zei wat. Dit was de eerste keer dat het zo rustig was en dat iedereen zijn werk gewoon aan het maken was. Maar ik niet, nee ik kon alleen maar denken aan het fluitje. De man had niet gezegt wat het fluitje deed. Zou het het zelfde effect hebben als de ring? Nee dat was te gemakelijk. Blijkbaar merkte de juf dat ik ergens over in zat, want ze kwam naar me toe en vroeg of het ging. Ik knikte even en vroeg of ik even naar buiten mocht. 'Is goed. Over tien minutjes ben je weer binnen oke?' ik knikte weer en liep de klas uit. Deze dag was niet echt zoals ze had gehoopt. Ze dacht na over de avond ervoor, hoe had die man zo snel kunnen verdwijnen. Het was geen dagdroom geweest.. Of toch wel? Het fluitje was verdwenen. Ze sloot haar ogen en luisterde naar de wind. Ineens wist ze weer waar ze de fluit gelaten had. Het laadje in haar nachtkastje! Tuurlijk dat was het enige plekje waar ze nog niet gekeken had! Ze liep weer naar binnen en ging rustig verder met haar werk. Ze wist precies wat ze thuis ging doen.