Follow the way of light

Ik word wakker. Mijn dekens liggen half op de grond en mijn kussen ligt ergens in de hoek. Slaperig kom ik mijn bed uit en stommel de trap af. Eenmaal in de keuken slaap ik al weer bijna. "Fay wat zie je eruit! Je lijkt wel een zombie!" Stella komt ongerust op me aflopen. "Ben je ziek? Anders mag je wel weer terug naar je bed dan maak ik wel een ontbijtje voor je." Haar hand reikt naar mijn voorhoofd. Ik zet een stapje achteruit. "Ik bijt niet hoor, dat weet je inmiddels toch al?" lacht Stella. Ik glimlach. "Nee ik ben gewoon een beetje moe." zeg ik om haar gerust te stellen. En ik lieg ook niet, het is zo. "Oké, nou in dat geval staat alles al op tafel." "Dank je" Ik strompel naar de tafel en plof neer op een stoel. Ik heb helemaal geen honger. Ik drink wat melk en ga weer naar boven. Daar kijk ik uit het raam. ‘Volgens mij is het buiten best koud.’ Ik trek snel wat warme kleren uit de kast en ga naar buiten. Het is een paar minuutjes lopen voor ik bij het bos ben. Ik ga wat sneller lopen zodat ik eerder bij de rand van het bos ben. "Nou wat nu" Ik kijk rond een loop een stukje het bos in. Na een ruim kwartier rond te lopen door het bos ga ik met een zucht op een boomstronk zitten. "Waar zoek ik eigenlijk naar?" Vraag ik aan mezelf. Ineens weet ik het. "Ik moet naar de plek waar dat meisje gevangen zat!" Roep ik blij naar de eerste de beste boom die ik zie. Een boom antwoord niet maar dat interesseert mij nu even niet. Ik ren rond en na een tijdje zie ik twee bomen die dicht naast elkaar staan. En om een van de bomen hangt een touw. ‘Yes hier is het!’ juich ik inwendig. Ik kijkt in het rond maar er is niks interessants te zien. ‘Volg de weg van het licht’ Hoor ik uit het niets. ‘Weg van het licht? Wat betekend dat nou weer?’ Ik zucht en ga weer zitten. Toen brak de zon door de wolken heen. Op sommige plaatsen schijnt het licht door de bomen. Ik kijk naar boven. Tussen de toppen van de bomen zie ik een hele streep waar de zon makkelijk doorheen kan schijnen. ‘Een streep van licht’ denk ik bij mijzelf. ‘Of een weg...’ Ik spring op. "Volg de weg van het licht." mompel ik. Ik volg de zonnestralen tot een kleine open plek midden in het bos. Ik zie een klein vijvertje. Iets wat lijkt op een bloemperkje. Te midden van dat alles staat een wit vervallen huisje. Ik loop naar de gehavende deur. En duw hem met veel gekraak open.