Een misterieuze nacht

Toen ik beneden was branden er nog een kaars. Dat was raar mama maakte altijd alles uit voordat ze ging slapen. Zou Rik weer een grap uitgehaald hebben, nee dat kon niet daarvoor was hij te bang van vuur. Sarah liep naar de keuken, licht had ze niet nodig ze had perfecte ogen. Als je er zo over nadacht waren eigelijk al haar zintuigen vrijwel perfect! Ze deed het keukenkastje open en pakte er een krentebol uit. Ze liep naar de koelkast om kaas te pakken, maar zag op de koelkast een briefje zitten. Waar op stond: 'Sorry dat ik zo iets vroeg. Ik snap ook wel dat het moeilijk voor je is, en dat je al van je af bijt. Het eten wat we vanavond gegeten hebben staat in de oven, eet smakkelijk. kusjes mama' Sarah haalde het briefje van de koelkast en stopte het in haar badjas. Ze legde de krentebol terug en keek wat er in de oven lag. Een bord met soep, waarom had mama dat in de over naar gezet? Ik zou toch zweren dat je soep moet opwarmen in de magnetron. Sarah pakte het bord en deed het in de magnetron, 5 minuten moest genoeg zijn.

*Piep-Piep* eindelijk de soep was klaar. Sarah liep naar de magnetron en pakte de soep er uit, zetten het op tafel en begon er lekker van te smikkelen. Na de soep had ze nog steeds honger dus pakte ze de krentebol toch maar weer uit het kastje. Toen ik deze voor de helft op had klopte er iemand op het raam. Ik liep er naartoe en opende het gordijn. Ik keek de duisternis in, daar stond hij dan. De man die ik eerder die dag in het cafe had zien zitten, hij wenkte me naar buiten te komen. Ik deed het gordijn dicht en twijfelde even, als het waar was wat er in mijn droom gezegt was dan zou ik nu de goede beslissing nemen. Ik keek naar de ring en liep naar de keuken, pakte er een mes uit-je wist maar nooit-en stopte deze onder haar badjas. Ze liep naar buiten, de man draaide zich naar haar om. Hij glimlachte vriendelijk. 'Je hoeft niet bang te zijn.' hij keek me nog steeds lief aan. Het voelde niet alsof hij me iets wilde aandoen. 'Dat mes heb je heus niet nodig!' hij knikte naar me en ik zei een beetje aarzelend: 'Wat wilt u van me?' ze keek hem er niet bij aan. 'Ik kom je wat geven' zei de man weer. 'Alweer een geschenk?' dacht ik. De man pakte iets uit zijn zak, het was een klein fluitje. Het fluitje was precies het zelfde bezet als de ring. Ik nam hem van de man aan. De man glimlachte en zei: 'Ik ga nu.' hij keek naar het raam van mijn ouders slaapkamer: 'Goede nacht!' voor ik wat kon zeggen was de man verdwenen. Alsof hij er nooit geweest was. Ik keek naar mijn hand en opende hem voorzichtig. Ja hoor daar lag het dan. Het gouden fluitje. Ik hoorde iemand de buitendeur open maken maar reageerde niet. 'Wat doe jij hier buiten?' vroeg mijn vader bezorgd. Ik keek hem aan en glimlachte even. 'Dat is nogal een lang verhaal. Ik ga weer slapen' Ik gaf mijn vader een kus en liep naar mijn kamer. Toen ik op bed lag hoopte ik dat ik die man nog eens zou zien, het was vertrouwd. Ze keek naar de ring en zei zacht: 'Nu weet ik het zeker, jij bent een pracht geschenk!' met die gedachte viel ik in slaap.