A ranger/traitor 19

Nadat hij even over dat antwoord had nagedacht, begon Jager Will met het afzadelen van zijn paard. Hij leek zich geen zorgen te maken over wat Miko hem zojuist verteld had. Waarom zou hij ook? Er waren al een jager en een jager-in-rust –die helemaal niet van rust hield- mee bezig. Hij wierp Miko een sleutel toe.
“Hier, steek de haard even aan wil je?”
“Ja, heer jager!” zei Miko. Het was onmogelijk, maar toch. Hij was er haast zeker van dat hij de jager zag glimlachen. Hij gaf zichzelf geen tijd om er verder over na te denken en haastte zich om aan zijn verzoek te voldoen. Trouwens hij zag zelf ook wel uit naar een lekker vuurtje.
Even later kwam de jager binnen. Ondertussen had zich al een aangename warmte door de kamer verspreid. Met een zucht liet hij zich in een stoel bij de haard vallen. Miko wist zichzelf geen houding te geven.
“Ga zitten”, zei jager Will vriendelijk en hij gebaarde naar de stoel tegenover hem.
Verwonder ging Miko zitten. De jager deed er verder het zwijgen toe. Ontspannend achteroverleunend staarde hij in de vlammen. Miko wenste dat hij zich die rust eigen kon maken, maar als je recht tegenover een grijze jager bevind en daarbij nog eens twee andere een beschuldiging die jij geuit had tegenover je baas aan het natrekken waren dan was ontspanning wel het laatste waar je op kon hopen.
“Het ziet er naar uit dat je weer werkloos bent”, zei jager Will na lange tijd. Miko knikte aarzelend. Zover had hij nog niet nagedacht. Hij was zelfs meer dan alleen zijn werk kwijt. Hij had ook geen dak meer boven zijn hoofd en de zekerheid van dagelijks te eten hebben, was eveneens voorbij. Hij wierp een blik op de grijze jager, maar die zat nog altijd even vredig als daarvoor naar de haard te kijken. Aan niets was te zien dat hij zonet iets gezegd had.
“Als ik me niet vergis, hadden we afgesproken dat ik ervoor zou zorgen dat je werk had, toch?”
“Ja, heer jager”, knikte Miko. Er verscheen een denkrimpel op het gelaat van de jager.
“Je hebt het meer dan naar behoren gedaan, dus zal ik deze keer maar iets fatsoenlijks voor je zoeken, denk ik.”
“Dus het was echt een test!” Het was eruit voor Miko er erg in had. De jager trok een wenkbrauw op.
“Was dat dan zo duidelijk?”
“Duidelijk niet, maar ik dacht dat het misschien zoiets zou kunnen zijn, omdat… euh ja, er was wel een reden voor en dus…” stammelde hij in verlegenheid gebracht.
“Ja, ik heb zo mijn redenen”, antwoordde de jager en deze keer was er geen twijfel mogelijk. Hij glimlachte echt.