Chapter Fourty-Nine,

Elise's pov

'Whooh!' hoor ik iemand roepen en ik struikel. Ik val op de grond en blijf daar huilend zitten. Het regent. En niet zon beetje ook. Binnen een paar seconden ben ik doorweekt. Ik sta op en loop weg. Weg van het ziekenhuis, weg van Harry en weg van pijn. Ik loop langs huizen en eindig naast een snelweg. Op het paadje zak ik door mijn knieen. 'I hate you.' zeg ik zacht. Ik begin zachtjes te huilen. Zo zit ik een paar minuutjes als er een auto stopt op het paadje waar ik zit. Hij parkeert op het gras, maar ik negeer hem. Er stapt iemand uit. 'Wat doe jij hier?' hoor ik een vaag bekende stem zeggen. Ik kijk niet om en negeer zijn vraag. 'Hé! Ik vroeg je wat!' zegt de man. Hij zucht en gaat naast me zitten. 'Tieners zijn zo eigenwijs. Ik blijf hier net zo lang tot je gaat praten, wc-meisje.' Ik schrik en kijk wie er naast me zit. 'Dokter Shepherd.' Hij kijkt me aan met een glimlach. 'Maar hoe..' vraag ik stotterend. 'Je struikelde over me heen bij de uitgang van het ziekenhuis.' Ik kijk weer naar de grond. 'Ga je me nog vertellen wat er is gebeurd?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Oke, dan ga ik het raden. Die Harry is je vriendje. Oh, hij heeft het uitgemaakt.' Ik trek mijn benen strakker tegen me aan. 'Ik heb gelijk hè? Van wat ik gehoord heb, heeft die moeder hem vertelt dat je gewoon bent weggegaan. Maar van wat ik heb gezien, ben je eruit gestuurd. Die moeder heeft echt iets verkeerd in de kop.' Hij zucht. 'Dat is zeker de reden dat hij het uitmaakte, moeders leugens. Ik weet er alles van. Mijn ex-vrouw deed hetzelfde bij mijn dochter. Ze vertelde onze dochter dat ik dood was, en van wat ik nu weet, heeft ze haar nu vertelt dat haar stiefvader haar echte vader is. Ik mis mijn dochter echt. Maarja, wat doe je eraan. Zij heeft de voogdij. En ik heb mijn dochters naam nog nooit gehoord. Niet eens een foto. Maar het gaat nu niet over mij. Dus vertel, wat is jou levensverhaal?' vraagt hij vriendelijk. Ik haal mijn schouders op en denk aan zijn verhaal. 'Zou jij je dochter nog eens willen zien?' 'Ik zou er alles voor over hebben.' Hij staat op en steekt zijn hand uit. 'Kom. Als je hier blijft word je nog ziek.' Ik pak zij hand en hij helpt me overeind. 'We gaan wel terug naar het ziekenhuis. Daar liggen nog wel kleren die je even aan kan.' Ik knik en we stappen in zijn auto. Hij rijdt rustig naar het ziekenhuis, waar ik met tegenzin binnenloop.