Chapter Fourty-Eight,

Elise's pov

We lopen met zn allen het ziekenhuis in en nemen de lift. 'Dit gaat nooit passen!' roep ik als we ons in de lift proppen. 'Ohjawel!' roept Louis lachend en beukt ons de lift in. Iedereen lacht en de lift gaat omhoog. Hij stopt en we stormen de lift uit. 'Oke, en waar moeten we heen?' vraagt Niall. 'Eh.. Ik denk daarheen.' zeg ik met enige twijfel. We lopen en ik zie de kamer al. 'Die kamer.' nu was ik zenuwachtig. Straks was Anne er wel. Of Gemma. 'Gaan jullie maar vast, ik kom zo.' zeg ik snel. 'We zeggen het wel als Anne er is.' zegt Zayn lachend. Ik knik. Ze lopen de kamer in en ik zie een hand uit de deur komen met de duim omhoog. Ik lach en ik loop de kamer in. Ik zie Harry vrolijk praten met iedereen, maar dan kijkt hij naar mij. Zijn lach is weg. 'Euh, zouden jullie ons even alleen kunnen laten?' vraagt hij aan de rest. 'Oh, gaan jullie klef doen?' vraagt Louis lachend terwijl hij wegloopt. 'Nee, niet echt.' zegt Harry bot. Ik loop naar zijn bed en ga op de stoel zitten. Ik wil zijn hand pakken, maar hij trekt die weg. 'Elise, hoe kon je.' zegt Harry boos. 'Wat bedoel je?' vraag ik in paniek. 'Mijn moeder heeft me alles vertelt. Hoe het je niet kon schelen dat ik hier lig. En dat je het nodig vindt om me te helpen. Hoe egoïstisch kun je zijn!' zegt hij op een boze toon. 'Harry, ik...' 'Ik heb het die nacht voor jou opgenomen, anders lag jij nu hier of was je misschien wel dood.' Tranen liepen nu over mijn wangen. 'Maar...' 'Daar wilde ik niet aan denken, dus nam ik het voor je op. Ik dacht echt dat je van me hield, maar blijkbaar heb ik het mis.' Ik zag ook bij hem tranen. 'Harry, ik heb dat nooit gezegd. Gemma en je moeder gaven mij de schuld en dat snap ik best, maar ik ben niet vanzelf weggegaan. Je moeder stuurde me weg, omdat dat beter voor jou was!' 'Hoe kan dat beter zijn?! Verzin maar iets beters, mijn moeder mag je heel graag en zou dat nooit doen. Maar dat dacht ik ook van jou.' Auw. Dat deed zeer. 'Harry, ik zou je nooit in de steek laten. Dat weet je.' 'Nee, dat dacht ik, maar ik had het mis. Het is over.' Ik schrok van die woorden en ik stond op. 'Maar Harry, we...' 'Er is geen we. En dat is er ook nooit geweest en zal er nooit zijn.' Hij keek uit het raam, alsof hij dit dagelijks deed. Ik liet de tranen weer lopen en ik draaide me om. Ik wil iets zeggen, maar kan het niet. Ik ren de kamer uit. 'Elise?' hoor ik iemand roepen. Ik stormde de trap af en rende een deur door. 'Whooh!!'