Chapter Fourty-Seven,

Elise's pov

We zijn weer terug in de villa van een super gezellige dag in het pretpark. Niall had zich een beetje misselijk gegeten en we waren Zayn en Miriam even kwijt. Ik loop naar de woonkamer en plof op de bank. De telefoon gaat en Louis neemt op. 'Louis hier.' het is even stil. 'Echt! Ja. Ja. We komen eraan!' roept hij aan de telefoon. Hij hangt op en loopt naar de rest. Iedereen komt in de woonkamer. 'Harry is wakker en alles gaat goed.' vertelt Louis vrolijk. Ik zucht van de opluchting. Ik gaf Lisanne een knuffel en keek hoe iedereen opgelucht was. 'En nu gaan we met zn allen naar het ziekenhuis.' zegt Louis nog. 'Wat?' vraag ik. 'Dat kan niet.' 'Hoe bedoel je?' vraagt Louis verbaasd. 'Ik eh... Nou..' ik stotter, ik kan toch niet opeens zeggen: Anne heeft me verboden om te komen. Lisanne zucht. 'Anne heeft haar verboden te komen.' Oke, freaky. 'WAT!?' roepen de jongens en Miriam te gelijk. 'Anne? Maar dat zou ze nooit doen.' zegt Liam. 'Zij en Gemma geven Elise de schuld.' 'Dat is echt zooo niet cool.' zegt Miriam. Ik zucht. 'Maar ik kan daar nu ook niet komen en zeggen: Hey, Anne, ik heb de scheit aan jou, dus tadaaa hier ben ik!' Louis moet lachen. 'Dat is juist precies wat je moet doen. Heb ik ook gedaan, alleen mij werd het niet verboden. Oke, laatmaar, ik heb het niet gezegd.' 'Weetje,' begint Zayn. 'Ik vind wel dat je moet gaan, maar alleen als die moeder er niet is. En voor zover ik weet, moet ze zo werken, ze heeft nachtdienst. Dus als wij het bezoekuur nemen van acht, weet ze niet dat jij er was.' Ik denk even na. Want hij heeft wel gelijk. Ik wil Harry zo graag weer zien. 'Oke, dat is dan geregelt, we gaan over een half uurtje weg.' zegt Niall die van de bank af springt.