XL

Alice Potter

Ik hoor hem even grinniken, waarna ik hem vanuit mijn ooghoek een hand naar mijn gezicht zie brengen. Hij duwt met zijn vingers mijn kin omhoog, zodat ik hem aankijk. ‘Beloof me dat je morgen naar James gaat,’ zegt hij zacht, terwijl hij me smekend aankijkt en zijn hand weer laat vallen.
Even twijfel ik, maar dan knik ik. Ik moet James vertellen dat ik begrijp als hij zijn vrienden voor zichzelf wil houden. Sirius lacht opgelucht. ‘Als jij,’ zeg ik, en ik zie zijn gezicht betrekken, ‘me vertelt wat je James hebt aangedaan.’
Hij grijnst even naar de grond, waarna hij me aankijkt. ‘Goed dan.’ Hij haalt een hand door zijn haar en zucht. ‘Zo spannend is het niet… Toen jij wegrende, sprong hij op om je achterna te gaan. Op hetzelfde moment kwam Plijster haar kamertje uitrennen en die probeerde hem tegen te houden. Ik zei dat ik je wel in zou halen en ik wou hem op zijn bed duwen. Vreemd genoeg was die ineens een meter naar achter geschoven en James kwam nogal… ongelukkig terecht.’
Ik kan het niet helpen om te lachen om Sirius’ zenuwachtige gedrag, zijn handen, die tijdens zijn verhaal heel interessant waren, laat hij met rust om me verbaasd aan te kijken. Snel wend ik mijn blik weer af.
‘Waar was jij eigenlijk vandaag? Ik heb je bij de lunch ook niet meer gezien.’
‘Ik was in de… dinges waar ik eerst met James had afgesproken,’ mompel ik.
‘Ah, de dinges. Ik weet precies wat je bedoelt.’ Sirius lacht even. ‘De Kamer van Hoge Nood.’
‘Ja,’ zeg ik, alsof ik gewoon de naam vergeten was. ‘Denk ik,’ mompel ik.
Sirius lacht even en grijnst dan. ‘En wat deed je daar?’
Ik word rood. ‘Ik… Ik was in slaap gevallen.’
‘Ja, ja…’ mompelt hij en kijkt me grijnzend aan.
‘Sinds wanneer schuiven bedden zomaar een meter naar achter, Sirius?’ Zijn grijns verdwijnt meteen en hij kijkt me schuldig aan. ‘Ik denk dat Plijster het naar achter geduwd heeft, ik kreeg de indruk dat ze hem niet bijzonder aardig vindt.’
Sirius lacht even. ‘Dat zou nog best eens kunnen.’
Ineens hoor ik naast me een geluid. Het portret zwaait open en ik zie dat Remus naar buiten stapt, waarna hij ons verbaasd aankijkt. Mijn lach verdwijnt.
‘Hé, Rem,’ lacht Sirius. ‘Je moe-’
‘Ik moet gaan,’ mompelt Remus, hij draait zich om en loopt snel weg.
‘Wat is er nou met hem?’ vraagt Sirius, meer aan zichzelf dan aan mij, toch haal ik even mijn schouders op. ‘Ik ga naar hem toe.’
‘Oké.’ Ik glimlach even naar hem en kijk dan hoe hij achter Remus aanrent.