096~

Laura Pov
Zoals gezegd, ik ging alleen eten. Ik kocht een broodje in de dichtstbijzijnde Subway, en ook een ijskoffie. Gelukkig was er niet al te veel volk, het gebeurde soms dat ik aangestaard werd omdat ik soms nogal ... opzichtelijke kledij droeg. Gelukkig had Thalia ervoor gezorgd dat ik mezelf een beetje in toom hield. Ik keek om de zoveel tijd rond me, niet omdat ik een slecht geweten had of dacht dat ik iemand herkende... nee, ik wou gewoon weten dat er nog mensen om me heen waren. Ik kon er niet tegen om alleen te zijn, op dit moment. ik was aan het omdraaien van karakter, en eerlijk, het is niet iets dat je graag doormaakt, en zeker niet alleen. Meestal was mijn moeder er dan om mij te troosten. Maar.. ik moest ooit opgroeien, ik moest ooit alleen kunnen leven, zonder mijn moeder, en dat maakte me bang. Ik wou het Thalia of Greg niet aandoen om mij zo te zien, dus zou ik me moeten afzonderen op zo'n momenten. Ik veegde snel een traan af, huilen was een teken van lafheid. zo zag ik het toch, voor het moment. Ik merkte niet op dat er iemand bij me aan tafel kwam zitten, tot diegene voor mijn ogen begon te zwaaien. ik knipperde en keek op. het leek me logisch dat hij hier was, ik had hem amper gezien vandaag. 'Do you mind?' vroeg Georg zacht. Ik schudde mijn hoofd. 'Als je maar je drank zelf koopt, die koffie is van mij.' zei ik toen ik merkte dat hij alleen maar een broodje mee had. Hij lachte. 'Waarom zou je jezelf nat maken?' vroeg hij zacht toen hij naar mijn natte ogen keek, ik schudde mijn hoofd en dankte de hemel of wat dan ook dat Georg altijd zo'n goeie gesprekken hadden in het verleden. Hij wist wanneer hij moest doorvragen, en wanneer hij zijn kop moest houden.