Equals in love

Eliana liet de brief van haar broer zakken en dacht na over de inhoud. Hij schreef dat zijn vrouw gestorven was en hoewel Eliana Céline Woodhouse nooit goed had gekend, schokte dit nieuws haar toch. Ze schudde haar hoofd en las de laatste woorden van de brief.
'Gezien de omstandigheden kan ik nu onmogelijk zorgen voor mijn jongste dochter en ik vraag me af of jij haar niet een paar jaar onder je hoede zou willen nemen? Als derde meisje kan zij misschien enige opleiding volgen en ik weet dat jij de aangewezen persoon bent om die aan haar te geven. Schrijf me snel, je toegenegen broer, William'
Eliana had nog nooit eerder een kind onder haar hoede gehad. Ze was zelf nooit getrouwd en was daar niet rouwig om, want ze hield van haar vrijheid. Af en toe voelde ze echter het verlangen naar kindergelach. Meestal sloot ze zichzelf dan op haar bibliotheek, tot ze het verlangen vergat. Het idee van een meisje dat bij haar woonde, stond haar meer dan ooit aan en ze schreef haar broer dat de kleine mocht komen.

Felicity stapte voorzichtig uit de grote koets en keek om zich heen. Voor haar stond een wat oudere dame die ze vaag herkende als haar tante.
'Welkom, Felicity,' zei de dame vriendelijk. 'Ik ben heel blij dat je hier komt wonen. Kom maar mee, dan wijs ik je je kamer.'
Felicity liep achter haar tante aan en keek nog snel even om naar de koets. Ze vroeg zich af of ze er terug in kon kruipen, stiekem, en dan misschien terug naar huis zou worden gereden. Want hoe vriendelijk haar tante ook was, ze miste haar familie. Op dat moment werd ze afgeleid door een jongensgezicht dat achter de koets te voor schijn kwam. De jongen had bruin, warrig haar en twee ondeugende ogen. Hij zwaaide vrolijk naar haar en Felicty zwaaide verlegen terug. Toen ze verder achter haar tante aanliep zag ze alles een stuk kleuriger in.

'Kom, Feli, niet bang zijn.' Gino nam haar hand vast en leidde die voorzichtig naar de hals van het zwarte paard. 'Aai maar gewoon, hij zal je niets doen. Zie je?'
'Inderdaad,' zei Felicity opgetogen. 'Jij bent echt niet bang voor paarden, hé?'
Gino haalde zijn schouder op. 'Als ik mijn vader later als koetsier wil opvolgen zou dat niet mogen.'
Felicity keek ernstig en zei: 'Dat is waar. Maar als ik met je wil trouwen mag ik ook niet bang zijn van paarden. Ik zal veel moeten oefenen.'
Achter hen klonk opeens een snuivend geluid. Felicity draaide zich om en zag één van de stalknechten, Bert, staan. 'Jullie... trouwen?' vroeg deze al lachend. 'Dat meen je niet?'
'Dat menen we wel,' zei Gino en hij stak zijn kin in de lucht.
'Je weet toch dat dat niet kan,' zei Bert ongelovig.
'Waarom niet?'
'Jíj,' zei hij, wijzend naar Gino, 'bent een stalknecht, terwijl zíj,' Hij wees naar Felicity, 'een voornaam meisje is. Dat kàn gewoon niet.'
'Doe niet zo stom,' riep Felicity uit. 'Ik en Gino trouwen wanneer we willen.'
Bert rolde met zijn ogen. 'Je bent negen, je zult nog wel van gedachten veranderen.'
Gino kneep in haar hand en fluisterde: 'Niet naar hem luisteren. Hij is gewoon jaloers omdat wij gaan trouwen en hij geen meisje vindt.'
Felicity gniffelde en nam zich ondertussen voor dat niemand haar en Gino uit elkaar kon houden. Nooit.

Bijna tien jaar later hoorde Felicity de zware voetstappen van haar man achter zich.
'Liefje,' klonk zijn stem. 'Ik heb iemand voor je meegebracht.'
'Oh,' zei Felicity onverschillig.
'Ja, het is een nieuwe koetsier. Hij werd me aangeraden door je tante, blijkbaar heb je hem gekend.'
Ze luisterde niet naar de rest van zijn uitleg, maar draaide zich om en kijk in twee bruine ogen die haar heel bekend voor kwamen. Gino. Haar lippen vormden zijn naam, geluidloos.
'Feli,' mimede hij terug.
Het was bijna een jaar geleden dat ze hem voor het laatst had gezien. Niet meer sinds ze terug was gehaald door haar vader om met een dikke, pafferige man te trouwen.
Gino was veranderd in dat jaar, mannelijker geworden. En toch was hij nog de vriend en metgezel die ze zo goed kende en zo gemist had. De vriend die nu terug bij haar was.

Toen haar man eindelijk sliep, sloop Felicity weg. Naar Gino toe. Hun kinderlijke vriendschap van vroeger was open gebloeid tot een warme, rijpe liefde. In het donker bedreven ze de liefde en na afloop lagen ze naast elkaar, zoals gelijken.
'Laten we weggaan,' zei ze.
'Hm'? vroeg Gino verbaasd.
'Laten we weggaan. Ik heb genoeg van dit stiekeme gedoe. Ik hou van je en ik wil dat niet langer verborgen houden.'
Gino dacht een tijdje na. 'Je bent het niet gewend om te leven zoals ik.'
'Ik weet dat ik verwend ben,' wierp ze tegen. 'Maar ik zou genoegen kunnen nemen met minder, als ik dan bij jou zou kunnen zijn. Bij jou en... ons kind.'
Gino sperde zijn ogen open. 'Ons kind? Ben je...'
'Ja, ik ben zwanger. Ik weet alleen niet zeker of het van jou is.'
Hij aaide over haar buik. 'Als je het echt wilt, kunnen we een nieuw leven op zoeken en dan zal je kind mijn kind zijn en ik zal van hem houden als een vader.'

Een man stapte af op een klein huisje waar rook uit de schoorsteen kwam. Toen hij bijna bij de deur was, ging deze open en kwam een vierjarig jongetje op hem af gerend.
'Papa, papa!'
De man ving hem op en zwaaide hem heen en weer. Achter hem verscheen een vrouw in de deuropening. Ze keek stralend naar de man en vouwde haar handen om haar dikke buik.
De man liep op haar toe en omhelsde haar. En zo, met zijn armen om haar heen, hun zoontje dicht bij en een nieuwe baby op komst, zo was alles eindelijk goed.