5.2 Perfecte creatie

Sommigen verliezen zich in de liefde. De grip op realiteit raken ze kwijt. Met een roze bril op hun neusbrug balancerend, huppelen ze door het leven alsof dingen als pijn en verdriet niet bestaan. Hun levens draaien om hun geliefden. Ze verwaarlozen hun vrienden en familie, zich niet realiserend hoe afhankelijk en eenzaam ze worden door het te veel samen zijn.
Fleur was zo iemand.

‘Melanie en ik gaan na school even naar de Starbucks, ga je mee?’ Hoopvol keek Katinka Fleur aan. Die laatste had haar blik echter op de witte strikjes van haar babyblauwe, stoffen hakken gericht en beet op haar onderlip terwijl ze pulkte aan de bruine vlecht die op haar schouder rustte. Katinka zuchtte.
‘Sorry, ik heb al met David afgesproken,’ antwoordde Fleur en bevestigde daarmee het vermoeden van haar vriendin.
‘Kom op, Fleur. Je doet nooit meer wat met ons,’ klaagde Katinka. Ze had gelijk, sinds Fleur een nieuwe liefde had, besteedde ze vrijwel geen tijd meer aan haar vriendinnen. Slechts op school praatten ze, en Katinka dacht dat dat alleen zo was omdat die zogenaamde David niet op hun school zat.
‘Ik kan vandaag niet,’ zei Fleur schouderophalend. ‘Volgende keer beter.’
Na deze woorden draaide ze zich om en liet een gekwetste Katinka achter. Met een glimlach op haar gezicht liep ze gehaast door de gangen van het gebouw, haar hakken tikten vrolijk op de vloer.

‘Ik ben thuis!’ gilde Fleur door het huis. Snel schopte ze haar schoenen uit en haastte zich naar haar slaapkamer, de antwoorden op haar roep negerend. Zachtjes sloot ze de deur van haar kamer, waarna ze enthousiast richting haar bureau trippelde. Ze plofte oncharmant op haar blauwe bureaustoel en klapte haar laptop open om hem zo snel mogelijk aan te zetten. Wachtend tot het apparaat opgestart was, ontvlechtte ze haar haren.
Een opgetogen gilletje verliet haar lippen toen haar bureaublad zichtbaar was op het scherm van haar laptop. Meteen klikte ze het icoontje in het midden aan en opende zo een bestand dat opgeslagen was in Word.

Er waren veel dingen die Fleurs vriendinnen niet van haar wisten. Zo hadden ze David, die toch echt de belangrijkste persoon in haar leven leek te zijn, nog nooit ontmoet. Fleur wilde dat namelijk niet en ontweek het onderwerp steeds. Waarom wisten ze ook niet.
Een ander voorbeeld was dat niemand ook maar enig idee had dat ze een passie had voor schrijven.
En ten slotte wisten ze al helemaal niet dat David geen jongen was van vlees en bloed, maar enkel een creatie van Fleur.

David was de mannelijke hoofdpersoon in Fleurs favoriete verhaal. De vrouwelijke hoofdpersoon was niemand minder dan Fleur zelf.
De Fleur in het verhaal verschilde van de echte. Ze was een zoveel mogelijk geperfectioneerde kopie. Het meisje op het scherm was getalenteerd, slaagde in alles dat ze probeerde, liet elke jongen verliefd op haar worden zonder dat te proberen en werd door iedereen lief en aardig gevonden, behalve door haar arrogante aartsvijand die ze altijd te slim af was. De werkelijkheid was anders. Fleur was zeker niet talentloos of lelijk, maar vergeleken met de andere versie van haarzelf stelde ze niet zoveel voor.
Ze had al negentien bladzijden en ruim dertienduizend woorden geschreven aan het verhaal. Het was nog lang niet klaar, het was zelfs nog amper begonnen. Al vele pagina’s was het overduidelijk dat de hoofdpersonen met elkaar zouden eindigen, toch liet Fleur ze telkens een beetje om elkaar heen draaien. Ze giechelde telkens weer als ze iemand een romantisch moment tussen de twee liet verstoren.

Die dag schreef Fleur echter niet verder, ze las enkel haar hele verhaal terug. Ze bloosde wanneer haar vrouwelijke hoofdpersoon dat deed, giechelde als ze een compliment kreeg. Ze las hoe David met zijn zachte handen Fleur haar vlecht losmaakte en stelde zich voor dat hij dat zojuist bij haar had gedaan. Af en toe paste ze een stukje aan, liet ze hem nog lievere dingen zeggen of maakte ze Fleur nog mooier.

De scène waarin de hoofdpersonen voor de eerste keer bijna zoenen, las ze wel tien keer over. De vlinders bleven niet in haar buikholte, maar vlogen kriskras door haar hele lichaam. Ze sloot haar ogen en stelde zich voor hoe David haar vast zou houden, hoe zijn handen op haar huid zou voelen. Even leek ze een zachte aanraking te voelen bij haar schouder en ze glimlachte gelukzalig. Haar huid tintelde hevig, haar hart maakte overuren.

Even later ontwaakte ze uit de trance waar David haar in gebracht had. Haar gedachten bleven bij de liefste, aardigste, charmantste, meest perfecte jongen die er volgens haar bestond.
Ze was hopeloos verliefd. Haar hart ging sneller kloppen door David. Ze kon niet meer zonder hem. Ze was verslaafd aan zijn lieve woorden, zijn galante daden. Ze hield van hem, van David, van een fictief personage. Ze hield van haar eigen creatie.