Chapter Fourty-Five,

Elise's pov

Lisanne en ik lopen uit de lift van het ziekenhuis. 'Elise, ik snap je echt niet. Je houdt van hem. Je mocht die familie ook, dus waarom ga je weg?' Ik zucht. 'Ik wil er niet over praten.' We stappen in de auto en rijden naar de villa. Bzzz, ik pak mijn mobiel en lees het smsje. -Waar blijven jullie? En waarom hoefden we niet meer te komen? X miriam.- Ik stop mijn mobiel terug in mijn zak. De auto stopt en we lopen de villa binnen. Louis komt gelijk aangelopen. 'Wat is er gebeurd? Waar is Harry?' Ik voel de tranen weer opkomen. Louis ziet het. 'Hij is toch niet dood hè?' Snel schud ik mijn hoofd. Lisanne zucht en trekt Louis mee naar de woonkamer, waar de rest zit. Ik loop naar mijn kamer. Slapen, of iets in die richting. Ik open mijn deur. Alles was nog hetzelfde. Ik plof op mijn bed. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, ik word emotieloos, ik heb geen zin in pijn. Ik doe mijn ogen dicht.

'Morgeeeeen!' zegt Louis als ik de keuken inloop. 'Hai.' zeg ik droog en pak wat cornflakes. 'Gaat het al wat beter?' vraagt Lisanne. Ik knik. Ik moest gewoon even rustig worden denk ik. Het komt allemaal wel goed, hoop ik.' ik zeg het wel, maar alleen om hun te overtuigen. Van binnen ben ik dood. Ik zie Liam binnen lopen en Lisanne een kus geven. 'Whoa! Doe dat ergens anders!' roept Zayn snel. 'Ahw...' zegt Miriam en geeft Zayn een kus. 'Doe dt zelf ergens anders!' roept Liam. Iedereen lacht. Ik had er niet echt zin in. 'Eh, ik ben weer boven.' Ik sta op en wil weglopen. 'Wo wo wo, waar ga jij heen?' zegt Louis en hij trekt me terug. 'Je gaat niet de hele dag depri zitten doen op je kamer.' zegt Louis terwijl hij me op een stoel zet. 'Wij gaan vandaag met zn allen lol maken.' zegt hij met een BIG-SMILE.