O4O.

Hij ruikt naar shampoo. Rozen en kokosnoot. Ik, persoonlijk, houdt helemaal niet van kokosnoot, maar hij kwam met alles weg. Bij hem ruikt het plots als het beste dat ik ooit rook. Samen met vers gemaaid gras en inkt uit een balpen, soms was ik best een vreemde jongen.
We staan nog steeds voor mijn voordeur. We hebben nog steeds niet meer gezegd. Wat ergens best wel spijtig was, maar er is ook helemaal niets te zeggen.
Ik ben nog steeds erg onzeker, ik wil niet geplayt worden.
"Dankjewel dat je me nog een kans geeft, Louis." hij knijpt zijn ogen op een schattige manier samen en gunt me een lieve lach. "Dan ga ik maar weer 'ns." zegt hij kort daarna, hij wou gewoon vertrekken?
"Oké?" zeg ik twijfelachtig, hij zet een stap naar me toe en geeft me een kus op de wang, loopt naar zijn fiets en springt er op. "Misschien zie ik je morgen?" vraagt hij, hij ziet er zo enorm schattig uit.
"Hopelijk!" roep ik snel terug, hij knikt en hij fietst weg.
Misschien meent ie het echt, misschien wilt hij me écht een kans geven.
Zoveel 'misschien'.

"Wie was dat?" vraagt Jay, nog steeds vanuit haar zetel. Ik grijns verlegen en loop snel naar de keuken, ze achtervolgd me als ik de tuin in ren om het uit te schreeuwen.
"Het was Harry!" gil ik blij en ik hoor een giechel van vooraan het huis, hij was dus nog niet helemaal weg geweest.
"Het was Louis!!" roept hij vaag terug, hij was duidelijk niet meer aan mijn voordeur, maar aan die van de buren van mijn buren.
Jay loopt hoofdschuddend naar me toe. "Wat kan liefde toch mooi zijn." meimerd ze, misschien terug denkend aan haar tiener-leven of aan mijn vader.
Ik grijns, met pretoogjes naar haar. "Ja, dat kan het."