- 060.

Een sterke hand pakte de mijne vast, terwijl we stilletjes door het park wandelde. Het lag vlak aan het hotel wat Louis had uitgekozen en het was heerlijk om nog even tijd met hem door te brengen voor hij voor een paar maanden weer weg zou gaan. Ik mocht er alleen nog niet aandenken. Ik mocht er helemaal niet aandenken dat zodra we terug zouden zijn in Londen, hij meteen door moest naar het vliegveld. Iets wat de situatie nog minder maakte. Zijn vingers glipte tussen de mijne en verstrengelde ze, zonder ook maar op of om te kijken. Aan de kleine glimlach op zijn gezicht te zien, was hij ook pretty happy met dit weekend. Misschien met ons.
'Niet twijfelen, just enjoy the moment.' fluisterde Louis, nadat hij zich iets naar mijn gezicht toe had gebogen. Ik glimlachte kort. Waarom kon hij toch altijd door me heen kijken. Waarom wist hij altijd precies wat er in me omging. Hoe kreeg hij dat toch altijd voor elkaar? Door dat ik zo met mijn gedachte bij hem zat en hij kennelijk ook ergens anders, hadden we beide niet door dat de heldere lucht was vervangen door dikke grijze wolken en het zou dan ook niet lang duren voor het zou regenen. Het kon me echter niet schelen. Ik had de mooiste jongen aan mijn hand. Het voelde alsof niks meer kon veranderen, alsof ik sterker in mijn schoenen stond met hem aan mijn zij.
Een zachte wind streek nu langs mijn wang en ik merkte dat het toch wel redelijk koud was. Het duurde dan ook niet lang voor het kippenvel langzaam opkwam en Louis, die daar echt gevoel voor had, merkte het nu op. Hij had een lekkere warme trui aan en liet mijn hand los om hem uit te trekken. Ik probeerde het tegen te houden, maar hij had hem al uit getrokken en wachtte nu geduldig tot ik mijn armen in de mouwen zou stoppen. 'Je gaat me toch niet vertellen dat ik je ook nog moet helpen met aankleden, he? Ik doe het met liefde, maar ik dacht dat je dat zelf wel kon nu.'
Ik liet niet merken dat ik stiekem alleen maar wilde dat hij hem bij me aan zou trekken, om me vervolgens in een warme knuffel te trekken, maar hij kon het nu zelf ook wel raden. Hij trok de trui over mijn hoofd heen en zorgde ervoor dat ik hem helemaal aanhad, voor hij me even dichterbij trok door aan de touwtjes te trekken. Ik glimlachte even vrolijk. 'Het lukt me ook altijd.'
'Het is alleen maar omdat ik zoveel van je hou, anders had ik je kou laten lijden.' grapte Louis, terwijl hij langzaam dichterbij kwam. Ik wendde mijn gezicht – tot mijn eigen spijt ook – af en hij merkte het. 'Awh kom op, het was een grapje. Ik zou je altijd warm houden, hoor. Erewoord. Geef nou alsjeblieft een kus, ik heb het nodig.'
'Hoeveel?' glimlachte ik. Louis zuchtte even en liet zijn hoofd tegen het mijne steunen. Ik wist dat hij dit helemaal niet leuk vond. Ik zou hem ook wel verlossen, aangezien ik ook wel in was voor een kus, maar om hem even te pesten, hield ik het vol. Ik wist dat hij nu aan het bedenken was hoe hij zijn eigen wens voor elkaar kon krijgen en ik voelde dan ook zijn lippen tegen mijn nek.
'More than anything i ever wanted. Including signing.' mompelde hij en hij keek even op. Ik glimlachte en boog naar voren om mijn lippen op de zijne te drukken. Alles wat er op de wereld was, niets leek dit te overtreffen. Het gevoel wat ik koesterde voor Louis was ongelooflijk. Ik kon gewoon niet zonder hem. Ik merkte dat hij steeds dieper op de zoen inging en voelde zijn hand bij de onderkant van zijn trui. Tintelingen namen mijn lichaam over elke keer als ik zijn vingertoppen tegen mijn huid voelde en ik wist het zeker. Hij was alles wat ik ooit nodig had gehad..